I Skodda

Ho stend for Glase, der Regne dryp.
Ved Barmen hev ho ein Daudingklyp.

Daa vaknar paa nytt det kalde Agg;
ho paa seg riv sine Kyrkjeplagg.

I Linduk legg ho den Beinstubb inn
og hastar til Kyrkja i Skodd og Vind.

Der grev ho aat Beine so trygt eit Reir.
Men daa ho skal sjaa, ho hev det kje meir.

Som klumsa stend ho; leitar og bed;
men burte er Duken, og Beine med.

Daa kolnar ho burt, daa er ho kje glad;
ho grev og leitar paa all den Stad.

Ho grev og leitar med ville Mot;
ho grev til det blø’r under Naglarot.

Ho leitar til Handi er blaa og stinn;
men burte er burte. Ho inkje finn.

Daa tuslar det burte i Kyrkjegardskrok.
Der stod ein Graakall, i Laatt seg skok.

«Det skal du ha, du! haa-haa! hi-hi!
— I Gaarkveld gløymde du Mjølki mi!»

Burte er han paa lette Legg.
Vinden yler um Kyrkjevegg.

Einsleg stend ho i raadlaus Gru;
Vinden dundrar i Kyrkjebu.

Det javlar i Jordi, ned-døyvt, stridt:
«kom att med Beine . . . med Beine mitt . . .»

Ho veit ikkje ut, ho veit ikkje inn;
Skodda myrknar um Kyrkjetind.

Av Grav seg tøygjer ein Arm so lang . . .
Ho skrik av Rædsle og sèt paa Sprang.