Ei tung Stund

Den lange Vitner lakkar;
han syng paa sin siste Sull.
Det brunkar i kvite Bakkar,
og Aai fløymer full.
Med Hjul maa bytast Meidar
paa Veg og Køyrefar.
Det driv med Regn i Heidar
og yvi den graae Gard.

Der inne i gamle Stove
paa Sengi høg og mjuk
maa Gislaug ørski sova;
so braadt ho lagdest sjuk.
Ho søv til Syrgjelundar
som døyvt gjenom Huse smyg;
so læt det med mange Munnar,
naar Vestavinden syg.

Ho søv til Syrgjetonar
av Vestan-Sòg og Tòt.
Ho trur er visseleg vonar,
det er hennar Likferds-Laat.
Naar Guten, ho sorgfull miste,
rid Brudgom med falske Viv,
han møter den svarte Kiste,
der Gislaug ligg kald og stiv.

Men Svevn vil Ungdom styrkje
som Natt den spede Knùpp.
Daa Guten rid til Kyrkje,
daa stend ho Gislaug upp.
Ho sìt ved grøne Rute
og ser yvi Vegen nord; —
det glytte med Sol der ute,
daa Brudeferdi framum fòr.

Aat Sengi att ho vender;
ho vart so arm og veik.
Og heite Taarine brenner
ned yvi Kinni bleik.
Ho vrid seg Nætar og Dagar
ho inkje Kvild kann faa;
so saart ho kvider og klagar,
at lenger ho lìva maa.

Med Hagl og Holke-splintir
og Isvind og Drivesnø
den sture Ettervinter
seg klengjer til Bygd og Bø.
Det er so vonde Tidir
med Skifting att og inn; —
det er dei siste Stridir,
fyrr Vaaren kjem og vinn.