Draken

Han Heilag-Per Aase i Verdi er glad,
og Gardar og Jord eig han nokon-kvar Stad;
men nok hev han endaa kje fengi.
Den Haugastadparten som Gamlemor eig,
det er slik ein lettvinn og nibbeleg Teig;
den lurde han etter so lengi.

Og no kann han rekne det meste for sitt;
han Enkja laut hjelpe med Pengar so tidt,
daa Mannen aat Jordi vart borin.

Med Rentur det voks, som det no var hans Von;
og no vil han Garden faa sett til Auktion;
so tek han det heile til Vaaren.

Der sìt han i Benken so stabben og tett
og krever av Gamlemor beile sin Rett:
«no kann eg kje lenger deg live!»
Den gamle ho jamrar og veit seg kje Raad;
«aa arme mi Veslemøy, kor skal det gaa?
No vil dei paa Bygdi oss drive!»

Men støkkt maa ho stogge med Graat og med Skrik;
paa Sengi ligg Veslemøy stiv som eit Lik,
og fælsleg ho skifter sin Hamlìt.
Bleik snur seg den Gamle til Kravsmannen hard;
«ja no kann du faa baade Stogu og Gard;
men gakk so — med Liv paa ditt Samvìt!»

Han Heilag-Per sìt der i Andlite graa:
«kva er det — kva er det ho stirer so paa?
Ho ser noko! Hu, eg tek Fæla!»
«Aa Barne mitt arme, du tak’ det med Ro!
Me skal nok faa Føda vaar lel, baae tvo,
— skal so eg paa Bygdine stela!»

Men Veslemøy kvæser med kavande Munn:
«sjaa Draken — sjaa Draken — med Gap som ein Brunn . .
og Eldkam fraa Hovud til Halen . . .
Aa Fader vaar . . . Jesus . . . som Djevelen batt . . . —»
— Han Bøne-Per triv etter Sylv-Stav og Hatt
og stuper paa Døri som galin.