Ho vaknar

Daa vart det sagt eit lite Ord;
ho høyrde grant det kviskre Mor.
Daa stillna det i Bringe.
Kva hev ho tenkt? Kvar vil ho gaa?
Ho aldri meir kann Mor si sjaa.
Her er kje langt aa tinge.
Ho maa i Hỳlen springe.

Ho stend som sprengd av Synd og Skam.
Daa stig det stilt ein Skapnad fram
meir kvit enn alle Fennar.
Rik fell den ljose Kaapa ned.
Veslemøy sig med Rop i Kne.
Fram gjev ho rædde Hendar.
No ser ho, allting endar.

«Aa kjære Syster, sæle Møy!
aa hjelp! no maa eg Dauden døy;
eg gav den vonde Magti!
Eg ligg i Synd og Satans Vald.
Han hev paa meg so fast eit Hald.
Eg somna av paa Vakti;
eg svor den vonde Pakti!»

«Vend deg til den som Sol hev Skapt.
Enn er du ikkje reint fortapt,
du arme Syster kjære!
Reis deg med Magt og ut deg rykk;
gjev att, gjev att den Synde-Drykk!
Det store Tòl du lære;
— Du ut er vald til Ære.»

Burt sloknar Syn og Kvæde; matt
stend Gislaug der aaleine att
med Von og Vigsels-Taare.
I være Strid ho yvi vinn;
det vaknar Mod i mødde Sinn.
Ut, ut or Fall og Faare! —
Høgt les ho Fadervaare.

Dei trøytte Føtar Vegen snur.
Ho finn det svarte Trollebur,
og Døri upp ho river.
«Eg vil kje eige Hjelp av deg!
Eg vender um fraa denne Veg!»
Og Flaska inn ho hiver,
so Glod og Gneistar driver.