Στην Πόλη των Σκιών (Stin Poli ton Skion)

[Verse]
Μόνοι ξανά στην πόλη των σκιών
Δρόμοι και στενά παρών
Νύχτα απλώνεται την ίδια στιγμή που τα φώτα πέφτουν πεθαίνουν
Χαμένοι στα μονοπάτια της τύχης είν' αυτοί που με τους φόβους τους να ζουν μαθαίνουν
Κι ένα βήμα πριν απ' το μετά κολλητά το μυαλό μου να λειτουργεί σταματά
Τα πάθη μου κράτησα ανά τακτά διαστήματα στο χρονοχώρο
Μ' αναμμένη φωτιά στην άκρη του μαύρου ανέμου
Δωροδοκώντας την ίδια τη ζωή
Ποτέ μου δε ζήτησα πίστωση χρόνου, Θεέ μου
Πες μου πού τριγυρνά το μυαλό σου αδερφέ μου
Πες μου τι μέσα σκαρφίζεσαι για να φτιαχτείς
Κι αφήνεις τ' αποτύπωμα σου κατά μήκος της ορατής πλευράς της απτής πραγματικότητας αφηγητής
Νικητής μιας προ πολλού χαμένης μάχης της οποίας ποτέ δεν ήμουν απλός θεατής
Μα ας μην ξεχνάμε πως δεν είναι πρέπον να βλέπει, ν' ακούει και να λέει
Κανείς εφόσον κάτι τέτοιες νύχτες κι οι τοίχοι ακόμα μας ακούν
Δυο ρόδες ξέρεις ν' αντικαταστήσουν τα πόδια σου δεν αρκούν
Ούτε μάσκες μ' αποθέματα οξυγόνου
Θαμμένοι κάτω από λέξεις στο τέρμα του χρόνου
Εξισώνοντας δρόμου ποίηση, δρόμου κίνηση
Θύμηση κάποιας ματωμένης σελήνης
Ακούς την αφήγηση μ' ανησυχείς
Τα μάτια σου τοπίο βροχής
Φτωχής αφήγησης [;] και μπερδεμένα ζω
Σε μια κατάσταση μ* και πίστεψέ με, δεν μπορώ απ' αυτό πια ν' αποδεσμευτώ
Ψάχνω την άκρη να βρω, μα παντού τα ίδια
Παντού τα ίδια