Απώλεια (Apoleia)

[Verse]
Με πιάνω μόνο σε κόλπα που πάντα τη μύτη χώνω
Κι ανά πάσα στιγμή ζω για να σκοτώνω τον άνθρωπο μέσα μου
Μόνο συντρίμμια
Κακή συνήθεια ή μήπως κατάρα είν' η αγρύπνια;
Έχω κουραστεί πια, αφού κάθε νύχτα μου είναι το ίδια τρύπια με τη χθεσινή
Περιμένω μια θέση κενή για να δέσει η φωνή
Κι έχοντας εξαντλήσει κάθε γαμημένη υπομονή
Κάποια φιγούρα περνά ανυπόμονη στα μάτια μου μπροστά
Άνθρωποι τόσο πρωτόγονοι με σάρκα, οστά και ψυχή ολοζώντανη
Κλεισμένοι σε κουτιά ολομόναχοι
Δε με χωράει κάποιες στιγμές η Γη ολόκληρη, με πνίγει
Σα σφαίρα τρύπα στην καρδιά μου ανοίγει
Υπάρχουν κάποιοι φίλοι, κάποιοι λίγοι μα ποιος να καλύψει κάτι που ’χει φύγει;
??? μέσα μου που κάθε τρεις και λίγο ανοίγει
Μαύρη σαν αύρα σκότους την ύπαρξη μου τυλίγει
Σε μια ατελείωτη ερημιά
Στο στόμα της πόλης κι αυτή τη χρονιά πουθενά δεν τη βρίσκω στο μυαλό μου όμως συνεχώς τριγυρνά
Χάνεται στα στενά ενός λήθαργου τη μέρα και νύχτα ξυπνά, νύχτα ξυπνά