Μια για την Ξεφτίλα (Mia gia tin Kseftila)

[Verse 1: Διχασμένος]

[Verse 2: ΔΠΘ]
Βρήκα την άσχημη μεριά μου κάπου στη μέση ουρανού και Γης
Την άφησα να κάνει πάλι τα δικά της για να 'χεις πάντα κάτι να μου πεις
Περίπλοκος μες στην απλότητα της όποιος είναι ευθύς τελικά
Αρκεί ν' ανοίξεις τα μάτια σου και θα δεις γενικά
Μιλώ για 'κείνες τις κακές στιγμές που δείχνεις όσα πίσω απ' τη μάσκα σου κρύβεις δίχως να το θες
Την πλάτη σου αν γυρίσεις θα φας μαχαιριές
Έτσι που λες και στη ζωή παίζει να βρεις αναποδιές, ανθρώπους οχιές, γυναίκες, σύννεφα καπνού κι ευθύνες μπόλικες
Απλώθηκες καταστροφικά δίπλα στην άσφαλτο, δίπλα στο θάνατο
Πώς βρέθηκες να πολεμάς με τα φαντάσματά σου σε μια κατάσταση μουνί;
Στομάχι και μυαλό όταν ανακατευτεί γίνεσαι ψέμα κι είναι πιθανό σε κακό να σου βγει
Λάθος κάθ' αδυναμίας μου κι ανάμεικτο συναίσθημα που πάντα με μπερδεύει
Ζω την ίδια ζωή που γουστάρει να με παγιδεύει, να με πακετάρει
Πηχτό σαν αίμα βαθύ κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' τα κεφάλια των ανθρώπων μίσος στάζει
Ό,τι συμβαίνει γύρω μας άμεσα μας επηρεάζει στο κενό
Κάτω απ' τα πόδια μου θ' ανοίξει η Γη και θα την καταπιώ
Θυμάμαι κάπου μέσα στην ξεφτίλα μου την πουστιά σου να συναντώ

[Verse 3: Ασύμφορος Όρος]