Κραvίου Τόπος (Kraniou Topos)

[Verse]
Δε βγάζει πουθενά
Κοίτα γύρω σου σκέψεις βουνά
Εκεί που τα πάντα είναι πιθανά σκέψου τι να 'κανα
Λιτός στο χάος που επικρατεί
Είναι σαν ο κόσμος να κρέμεται από μια κλωστή κι αυτή να κοπεί
Μ' άδειες ματιές στα άψυχα κτήνη που φυτρώνουν από λάσπη και τσιμέντο
Με παράθυρα σε τρύπες, τζάμια σπασμένα
Κανείς δε θέλει να ξέρει κανέναν
Κι έχουν κεραίες στις ταράτσες τόσα κτήρια μεταξύ τους κολλημένα σαν πλέγμα
Κατεστραμμένα κυκλώματα και δίκτυα θαμμένα κάτω από τα ερείπια σ' αντίποινα για μια ηλίθια συμπεριφορά
Και βλέπω έρημο τα μάτια μου αφού ανοίξω μια ακόμα φορά
Στο κέρινο βασίλειο νιώθω τον ίλιγγο να με τυλίγει
Κάθε μου νεύρωση σ' ένα καλώδιο καταλήγει
Τα πάντα γύρω μου έχουν ξεφύγει, σιωπή και τοίχοι
Άδειες πλατείες, ήχοι ακούγονται στις ερημιές
Γύρω σκουπίδια και χωματερές
Ανθρωποειδή ουρές
Δέντρα νεκρά, σκέψεις νεκρές, χαμένες μου αναπνοές σε σκαλοπάτια και στοές
Στις μορφές που σκάνε απ' το πουθενά πιάστηκα για λίγα δευτερόλεπτα, μόνος μετά
Η πόλη λιώνει τη μέρα, τη νύχτα παγώνει
Κρανίου τόπος που τους ζωντανούς στοιχειώνει