Αφήνοντας τη Μέρα (Afinontas ti Mera)

[Verse]
Εδώ στο πουθενά που μας πετάνε εικόνες που από μόνες τους μιλάν
Κι ενώ την πάρτη τους όλοι κοιτάν κάτι για να φάνε
Έρχονται τόσοι μ' άλλοι τόσοι πάνε, εφόσον έτσι ήταν πάντα έτσι θα 'ναι
Στην εποχή που ακόμα και τα πιο έμπιστα πρόσωπα μιλάνε
Θυμάμαι κάποια γεγονότα συχνά κάνουν κύκλο και πίσω γυρνάνε
Κανόνες που εσκεμμένα συνήθως ξεχνάμε
Ζούμε απ' τις αδυναμίες μας και να 'μαι
Σαν ερημιά φαντάζει πια
Βλέμματα εισπράττω κάθε μέρα νευρικά κι άλλα καχύποπτα
Στο τίποτα καλύτερα κάτι είναι κι αυτό
Εξάλλου τίποτα δεν έχω μαζί τους να πω
Το χρόνο μου χάνω κάθε πολύτιμό μου λεπτό
Κάνω πάντα αυτό που είν' απαραίτητο, με βάση το ένστικτο
Σκότωσα μέσα μου το ευαίσθητο κι αργά κινούμαι παρασιτώντας καταναλωτικά με σπασμένα συστήματα κι ολοκληρωτικά κενός
Στον κόσμο σου περιπλανώμενος τρελός
Θόρυβος συνεχόμενος που καταντά πια ενοχλητικός
Καφεΐνη και τσιγάρα κάθε μέρα σου αποκλειστικός χορηγός
Για ν' αποδώσω επιεικώς όσα καλούμαι, να το παίξω κάποιος άλλος είναι κάτι που σιχαίνομαι
Βλέπεις, παίζει ανάγκη κι όταν έρχομαι δεν ντρέπομαι
Απλά μπερδεύομαι καμιά φορά και κάνω λάθη
Πολλά απ' αυτά που η φαντασία πλάθει σε τρελαίνουν
Τις ώρες που πέφτει το φως συμβαίνουν
Πολλά παράξενα, κάποια απ' αυτά μ' ανακατεύουν και φτιάχνω το κεφάλι μου μπας και ξεκολλήσει, κάποιες σκέψεις να κατέβουν
Ή να ανέβουν να νιώσω καλά
Μα δε βάζω μυαλό και κάπου πέφτω ανώμαλα
Κι απόλαυσα την κάθε μου στιγμή μέχρι τα κόkκαλα αφήνοντας τη μέρα