Βαγόνι (Vagoni)

[Verse 1]
Ποτέ δεν ήμουνα παιδί των πολλών
Εμένα μ' ένοιαζε ν' ακούω τα ουρλιαχτά των γραμμών
Και να κοιτάζω μες στα μάτια των ανθρώπων που δεν ήξερα
Διαβάζοντας το παρελθόν, το τώρα και το υστέρα
Μα έχουνε μάθει πια να κρύβουνε τις γνώμες τους
Σκύβοντας το κεφάλι εκφράζουν τις συγγνώμες τους
Σαν τους νεκρούς περπατώντας προς τους χειμώνες τους
Ψάχνουνε κάποια απήχηση κοιτώντας τις οθόνες τους
Σαν το σκυλί που στην ψυχή σου κοιτά
Και ψάχνει αγέλη να 'χει λόγο να πεθάνει μετά
Βαγόνια πίσω από τραίνα που τρέχουν πίσ' απ' τις ράγες τους
Όπως αμέτρητοι άνθρωποι πίσω από τις ανάγκες τους
Και ποιος να κρίνει τι αξίζει και τι μάταιο;
Αυτή η ζωή που φτιάξαν μοιάζει με γραμμάτιο
Δεν είμαστε ίδιοι, γι' αυτό δέξου με ή ανέξου με
Πώς να γεμίσει η θάλασσα άμα δεν το πιστέψουμε;
Και πώς ν' αλλάξει αυτή η ζωή προς το καλύτερο;
Συρμοί περνάνε κι εσύ μπαίνεις στον ταχύτερο
Τσουλώντας πάνω σε χάλυβα και κασσίτερο
Ξοδεύεσαι χωρίς να ψάχνεις κάτι το βαθύτερο
Και το βαγόνι αυτό όλο πάει κι όλο έρχεται
Κι ο ίδιος μονάχα τον ίδιο του ανέχεται
Σαν το παιδί στον στύλο, στέκεται και δέχεται
Όλοι σας χριστιανοί αλλά για Αυτόν θεό δεν έχετε

[Chorus]
Κάτι μου λέει πως κάπου εδώ τελειώνει ο χρόνος μου
Και στο βαγόνι αυτό έχω μείνει πλέον μονός μου
Κι όσοι ανεβαίνουν δε γελάνε συχνά
Έχουνε μάτια φοβισμένα και πιστεύω ισχνά
Κι έχω σκεφτεί τόσες φορές να φύγω μες στις γραμμές
Μα κάτι μέσα μου γενναίο μου γεννάει αφορμές
Και μπαίνω πάλι στο βαγόνι κι απ' την θέση μου την πρέπουσα
Εκπροσωπώ το crew μου, το Hip-Hop και την πρωτεύουσα

[Verse 2]
Ποτέ δεν ζήλεψα τη γη των θεών
Εγώ ήθελα δίπλα μου ανθρώπους να τους δίνω παρόν
Και κάθε στάση που κατάπινε το τραίνο, εγώ μεγάλωνα
Σε festival graffiti στο Θησείο και στα Πετράλωνα
Κι όσο οι writers το κρατάνε ψηλά
Ετούτο το βαγόνι πάνω στις γραμμές του κυλά
Μπαίνει βαθιά κάτω απ' τις πόλεις των ανθρώπων κι αναδύεται
Μα πόλεις για ανθρώπους δεν είναι, αυτό αποκλείεται
Κι αναρωτιέμαι αν η ζωή είναι φθηνή
Δίπλα σε τύπους που διαβάζουνε Καθημερινή
Ανάμεσά σε Παντέληδες, ρουφιάνους και κανα πράκτορα
Κι έναν λαό που πάτησαν με Χούντες και μ' ανάκτορα
Αυτός ο αγώνας, αδερφέ, δε δικαιώνεται
Σκάσε και πάλευε και σώνε ό,τι σώνεται
Σαν το ποντίκι που μπροστά στην κόμπρα ορθώνεται
Σ' αυτόν το δίσκο σου 'δειξα το αγκίστρι πώς δολώνεται
Κι η μηχανή δουλεύει όσο κι 'μείς
Γιατί έχει Κύκλωμα, Ταμπούρο Μπότες, Λόγο Τιμής
Γι' αυτό μη με ρωτάς αν νιώθω μονός μου, σου απάντησα
Από παιδί παλεύω μ' ό,τι πιο καλό συνάντησα
Κι όταν τελειώσουν όλα, αφήστε με εδώ
Γιατί έχω τάξει αυτήν τη θάλασσα εκεί κάτω να δω
Κλείστε τις πόρτες και βαμμένο βάψτε όλο το car
Τη μια μεριά να βάψει ο Jasone και την άλλη ο Bizarre

[Chorus]
Κάτι μου λέει πως κάπου εδώ τελειώνει ο χρόνος μου
Και στο βαγόνι αυτό έχω μείνει πλέον μονός μου
Κι όσοι ανεβαίνουν δε γελάνε συχνά
Έχουνε μάτια φοβισμένα και πιστεύω ισχνά
Κι έχω σκεφτεί τόσες φορές να φύγω μες στις γραμμές
Μα κάτι μέσα μου γενναίο μου γεννάει αφορμές
Και μπαίνω πάλι στο βαγόνι κι απ' την θέση μου την πρέπουσα
Εκπροσωπώ το crew μου, το Hip-Hop και την πρωτεύουσα

[Outro: Ασημίνα Αναστασοπούλου]
Και εκεί είδα την τελευταία σου μάχη, καθισμένη οκλαδόν στην ακτή με το τελευταίο μου τσιγάρο
Και στα ανοικτά τους στόλους που συναντιούνται για τελευταία φορά με τα γυαλισμένα τους κανόνια και τις κομμένες άγκυρες
Κανείς δε βγαίνει ζωντανός απ' αυτό
Ούτε εσύ, ούτε αυτοί, ούτε κανείς
Μόνο η θάλασσα που σε καταπίνει στο ματαιόδοξο γεύμα της με τα σερβίτσια της τακτοποιημένα και τα χέρια της πασαλειμμένα με τα διαλυμένα νιάτα σου
Στη Σαλαμίνα, στο Μidway και στην Αγία Πετρούπολη
Με το κανόνι της πλώρης σου να σημαδεύει το παλάτι