Σιωπηλό (Siopilo)

[Verse 1]
Οι άνθρωποι που δε μιλάνε άκουσαν ψέματα
Μοιάζουν με τίγρεις πίσω από συρματοπλέγματα
Κι οι άνθρωποι που δε μιλάνε νιώσαν άβολα
Κοιτούν περίεργα και σκέφτονται παράλογα
Όλοι εκείνοι που σωπάσανε κουράστηκαν
Σε κάποιον έρωτα πνίγηκαν και ξεβράστηκαν
Γίνανε στίχοι σε βιβλία που δε διαβάστηκαν
Σαν στρατιώτες έπεσαν και σαν παιδιά γελάστηκαν
Οι άνθρωποι που δε μιλάνε πάντα απέχουνε
Κι όταν ανοίγει η κάμερα απ’ την άλλη τρέχουνε
Σαν τα δελφίνια, μόνο οι ράχες τους εξέχουνε
Σκίζουνε τον αφρό και στον βυθό επιστρέφουνε
Οι άνθρωποι που δε μιλάν απλά πληγωθήκαν
Γίνανε κάστρα και στα κάστρα μέσα χωθήκαν
Γίνανε άστρα και στα άστρα απογειωθήκαν
Γίνανε σύννεφα, με σύννεφα ενωθήκαν
Σέβομαι ανθρώπους που να μη μιλάνε διάλεξαν
Σέβομαι αυτούς που ζήσαν μονοί τους και άντεξαν
Οι άνθρωποι που δε μιλούν βρήκαν την άκρη τους
Μιλάν πολύ αλλά μιλάν μόνο στην πάρτη τους

[Chorus]
Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν μόνο στην πάρτη τους
Ψάχνουνε όνειρα σκυφτοί πάνω απ' τον χάρτη τους
Και σημειώνοντας λιμάνια με το δάκρυ τους
Μες στα κουβάρια ψάχνουνε να βρουν την άκρη τους
Κι ίσως και να νομίζουν πως μπορούν και μονοί τους
Ερωτευμένοι με την καύλα και τη γνώμη τους
Περιστρεφόμενοι σαν άλογα στ' αλώνι τους
Σκοτώνουν πύργους για να σώσουν ένα πιόνι τους

[Verse 2]
Αν δεις ανθρώπους σιωπηλούς μοιάζουν ναυάγια
Αδειάζουν την ψυχή γεμίζοντας τετράδια
Και τα υπογράφουνε με ξένα πάντα ονόματα
Και σε ερωτεύονται σε πλοία και καταστρώματα
Αυτοί οι άνθρωποι αγαπήσανε βιώματα
Στάχτη από στάχτη κι από χώματα σε χώματα
Ο χρόνος τους κρατάει όσο κρατούν τα σώματα
Μα αυτοί τον ξεγελούν με λόγια και με χρώματα
Και δραπετεύουνε με δίσκους και με σχέδια
Από τον φόβο κι αντιλήψεις ναρκοπέδια
Κι όσο λατρέψανε τον τρόπο που τους φίλαγες
Τόσο εκδικήθηκαν τον τρόπο που τους μίλαγες
Δεν εκτιμάμε τίποτα ποτέ όταν το 'χουμε
Γι' αυτό και ξεχειλώνουν όλα αυτά που νιώθουμε
Τραβάμε την αγάπη κι ύστερα τη σπρώχνουμε
Θέλουμε δίπλα μας ανθρώπους για να διώχνουμε
Οι άνθρωποι που δε μιλούν σιωπήσαν πρόσφατα
Γιατί πιστέψανε σε λόγια ανυπόστατα
Οι άνθρωποι που δε μιλούν γίνανε όστρακα
Φτιάχνουνε κόσμους και πετάνε μ' αερόστατα

[Chorus]
Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν μόνο στην πάρτη τους
Ψάχνουνε όνειρα σκυφτοί πάνω απ' τον χάρτη τους
Και σημειώνοντας λιμάνια με το δάκρυ τους
Μες στα κουβάρια ψάχνουνε να βρουν την άκρη τους
Κι ίσως και να νομίζουν πως μπορούν και μονοί τους
Ερωτευμένοι με την καύλα και τη γνώμη τους
Περιστρεφόμενοι σαν άλογα στ' αλώνι τους
Σκοτώνουν πύργους για να σώσουν ένα πιόνι τους

[Outro]