Ορίζοντας (Orizontas)

[Verse 1]
Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη
Σ' αυτήν που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι
Εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας
Εκεί, κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς μας
Και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο
Κρατάμε όσο ένας χορός σε έναν βράχο απότομο
Αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από τ' αγέρι
Απ' τα λόγια του Ρίτσου, τη ματιά του Σεφέρη
Μ' αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες
Σε Πίνδους, Δερβενάκια, σε Ρούπελ και Μαραθώνες
Στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο
Μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο
Κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς μας
Κάτω απ' την ιστορία μας και πάνω απ' τους θεούς μας
Εκεί που τα παιδιά των ανθρώπων παίζουν ακόμα
Κάτω απ' τον τάφο του Χριστού πάνω απ' τον Παρθενώνα
Κι εμείς επάνω στου πολέμου αυτού τη μαύρη κόχη
Μασάμε το δίχτυ σαν ψάρια μέσα στην απόχη
Μετά την προδοσία του φιλιού έρχεται η λόγχη
Στα πιο σκυφτά μας ναι και στα πιο μεγάλα όχι

[Chorus]
Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας
Πάνω στη μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας
Εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας
Εκεί, κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς μας
Κάτω απ' τους τρούλους και πάνω απ' τα αετώματα
Με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα
Πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας
Εκεί, κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς μας

[Verse 2]
Αυτή η γραμμή είναι χαμένη στο σκοτάδι
Συντρίβεται από κάποιον διάβολο και κάποιον Αδη
Μα αυτή ξαναγεννιέται σαν παιδί μες το Dachau
Μέσα στο μικροσκόπιο κάποιου Παπανικολάου
Μοναχή της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα
Αυτή η γραμμή διαθλάται σαν το φως μέσα στο πρίσμα
Κι έτσι φωτίζεται αυτός ο ουρανός
Έτσι ραγίζει την πέτρα της Επιδαύρου ο χορός
Κι η πέτρα γίνεται γλυπτό και κραυγή
Κι αυτά τα χώματα ποτίζονται με αξίες κι οργή
Κι αυτή η γραμμή περνάει απ' τη μάνα που φίλα με στοργή
Κι από τα χέρια ενός πατέρα που τροχίζει τη γη
Πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά
Κι ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά
Και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά
Μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά
Κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς κάθε λαού
Υπάρχει η τέχνη και η επιστήμη του νου
Κι οι ιδέες που ξεπλένουν την βρομιά του κενού
Μα εσείς δεν είστε από 'δώ, θα 'στε από κάπου αλλού

[Chorus]
Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας
Πάνω στη μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας
Εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας
Εκεί, κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ' τους ναούς μας
Κάτω απ' τους τρούλους και πάνω απ' τα αετώματα
Με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα
Πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας
Εκεί, κάτω απ' τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας