Aurora

[Verse 1]
Μες στα νερά που πλέουμε ποτέ δεν πλέει κάνεις
Γιατί είναι πλεύση για λίγους, μοναδική και ακριβής
Εγώ επιλεγώ να μιλήσω, εσύ σιωπή, σαν ιχθύς
Εγώ επιλέγω ν' αγαπήσω, εσύ αγαπάς να μισείς
Κι αν επιλέγω εγώ ν' ακούσω, εσύ αγαπάς να μιλάς
Εγώ είμαι ελεύθερος κι εσύ κάπου ακόμα χρωστάς
Θα είμαι δεύτερος εγώ και θα 'σαι εσύ ο μπροστάς
Μα γίνε άνθρωπος γιατί πάλι σαν όρνιο πετάς
Κι αλήθεια, πόσο λάθος συνεχίζεις να με μετράς;
Να με σταυρώνεις σαν Χριστό και σαν Χρίστος να μιλάς
Πόσο κοστίζει η καλοσύνη που η καρδιά σου κρατά;
Ένα συμφέρον από πάνω σου συνέχεια πετά
Κι αν είχα δυό στιγμές να ζήσω δε θα είχες καμιά
Γιατί ακούτε συγχορδία και τη λέτε πενιά
Και δε με νοιάζει πια καθόλου, man, για εμέ τι θα πουν
Γιατί όταν γράφω τα κομμάτια αυτού του κόσμου κολλούν
Γιατί όταν γράφω οι καρδίες αυτού του κόσμου χτυπούν
Κι οι φωνές μες στο κεφάλι μου ποτέ δε σιωπούν
Την άποψή μου τη μετράνε και όσοι δε μ' αγαπούν
Κάνω μεγάλους να σκέφτονται και μικρούς να ρωτούν

[Chorus]
Εμένα οι στίχοι μου πάντα μύριζαν θάνατο
Γιατί παρέβαιναν και βαίνανε το άβατο
Γιατί κρατάγανε τον κώδικα απαράβατο
Δε με κατάλαβες ποτέ, οπότε γάμα το
Εμένα οι στίχοι μου μοιάζαν πάντα ναυάγια
Πάνω σε τοίχους, σε θρανία και σε τετράδια
Γιατί ξέφευγαν δίχως να ζητούν την άδεια
Γραμμένοι για παιδιά σε φυλακές και στάδια

[Verse 2]
Μόνο ο γάτος που έχω δίπλα μου με ξέρει καλά
Κι όταν αρχίζω να κλαίω αυτός ξεκινά να γελά
Μα στο χαρτί μου όταν πλέω σταματά να μιλά
Μου λέει να γράψω για φόλες και σιδερένια κελιά
Κι εσύ νομίζεις πως η άποψή σου πάει να πει
Κι ότι τις φόλες που μου ρίχνεις θα τις δω σαν τροφή
Πάντα γινόσασταν πιο άπληστοι, ποτέ πιο σοφοί
Σκληρά τα λόγια μα είμαι γλύπτης και τους δίνω μορφή
Κι εσύ Πιλάτος, χέρια νίπτεις κι ευνοείς Βαραββάν
Σαν τους χαζούς πετροβολάτε τα πουλιά που πετάν
Σαν τους τρελούς κατηγορείτε τα παιδιά που γελάν
Είσαστε πιο δειλοί από σφαίρες μέσα στο Bataclan
Κι επιταχύνεται στην τέχνη η άνοδος των μαζών
Κι οι κραυγές των λύκων γίνονται σιωπή των αμνών
Μα εγώ δυό λέξεις απ' τον όρκο των παλιών ανταρτών
Πιστός και άγρυπνος φρουρός και των επτά θαλασσών
Η ώρα πέρασε κι ο γάτος μου έχει πια κοιμηθεί
Κι ονειρεύεται γάτες κι ένα καράβι τροφή
Κι εκείνος ο ψηλός που ξέρατε έχει πλέον χαθεί
Και με ρουφιάνους σαν την πάρτη σου δε θέλει επαφή

[Chorus]
Εμένα οι στίχοι μου πάντα μύριζαν θάνατο
Γιατί παρέβαιναν και βαίνανε το άβατο
Γιατί κρατάγανε τον κώδικα απαράβατο
Δε με κατάλαβες ποτέ, οπότε γάμα το
Εμένα οι στίχοι μου μοιάζαν πάντα ναυάγια
Πάνω σε τοίχους, σε θρανία και σε τετράδια
Γιατί ξέφευγαν δίχως να ζητούν την άδεια
Γραμμένοι για παιδιά σε φυλακές και στάδια

[Outro: Ασημίνα Αναστασοπούλου]