Τοπία ως το Ξημέρωμα (Topia os to Ksimeroma)

[Verse]
Μες στη σφιχτή καρδιά καθενός άντρα πλάθονται κάποτε η πρώτη αδυναμία, ο πρώτος φόβος
Στο πέρασμα από την άλλη πλευρά από τον ανθρώπινο κόσμο, στον κόσμο των πιθανοτήτων
Το ταξίδι, παραμύθι από τον πέτρινο κήπο, σφυγμομετρώντας κάθε χτύπο
Πίστεψα πως ήμουνα ζωντανός, είχα το νου μου αλλού
Κοιτάζοντας το πτώμα μου γελούσα, άλλοτε τραύλιζα παράνοιες χαρμολύπης
Κλεισμένος στο δωμάτιο μου, στιγμές και χρόνια μόνος μου μιλούσα
Αυτό συμβαίνει ακόμα
Ακόμα νιώθω πως κάτι υπάρχει εκεί έξω
Ακόμα το στεγνό μου στόμα ματώνει
Ακόμα μυρίζομαι τ' άρωμα της βροχής που έχει λιμνάσει στο χώμα
Τα πέτρινα σπίτι, το ξύλινο δώμα, τα κεριά λιωμένα, ομίχλη ως το ξημέρωμα
Τοπία ως το ξημέρωμα, τοπία ως το ξημέρωμα