Μουτζούρα (Moutzoura)

[Verse]
Αυτό το φως τα μάτια μου θολώνει
Αυτές οι σκέψεις κάνουν το μυαλό μου να παραφρονεί
Στέκω στο κέντρο, γύρω η πόλη να με κυκλώνει
Σας φωνάζω μα δεν βγαίνει φωνή
Κανείς κεφάλι δεν σηκώνει
Κι όσα τρώνε την καρδιά μου τα 'χω γράψει στον ουρανό
Από ένα παλιό κι εγκαταλελειμμένο βαγόνι δραματικής εξέλιξης
Θύμα κι εγώ κάποιου κακόγουστου αστείου
Δεν με προσδιορίζεις τώρα με χαρτί και μολύβι
Είμαι στο express του μεσονυxτίου
Πάντα πίστευα τον κόσμο κι ο κόσμος με πουλούσε
Πάντα ζήλευα το χρώμα της αυγής στον ουρανό πως κυλούσε και πάντοτε έχανα τα πάντα
Δοσμένος στ' αλκοόλ κι απόψε τ' αλκοόλ κάνει κουμάντα
Άδεια κουτιά από μπύρες, σε μια γιάφκα αποκοιμήθηκα
Μανουριασμένος πάνω από βρεγμένα πορνοπεριοδικά και πλαστικά μπουκάλια
Συχνά πυκνά είχα για παρέα κάποιον ανώνυμο μάγκα
Χρόνιος πότης, γνώστης του μύθου που ζωγράφισαν στα χέρια του τα πυρωμένα κουτάλια
Μιλούσε διαρκώς για μια παλιά του αγάπη μα δεν συγκράτησα τίποτα πέρα από το όνομα, νομίζω πως ήτανε Θάλεια ή κάτι τέτοιο
Τέταρτη μέρα χαρμάνα κι από το στόμα κρέμονται σάλια
Από υπόγειο σ' υπόγειο σταθμό τραβιέμαι σαν τη λέρα, ανήκω στα ρεμάλια
Κολλημένος στα παλιά και ψυχολογικά νιώθω χάλια
Αναπολώ προδομένα φιλιά που 'χω λάβει
Βήματα βήματα ακούγονται, κρύβομαι πριν με καταλάβει
[;]
Ψήνομαι [;]
Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει κι ο πόνος παύει
Η νύχτα με φωνάζει και δε φοβάμαι αυτό που φοβούνται της μέρας οι σκλάβοι
Στημένη ηδονή
Άλλος το στρίβει, άλλος τ' ανάβει κι έχω μπει σ' άλλη κατάσταση
Λευκός σαν το πανί ζωγράφισε με
Μουτζούρα κάτω από κόκκινα φώτα
Μες στον κόσμο, μονόχρωμη νότα, ζητιανεύοντας μια τζούρα
Τίποτα δεν αξίζει τόσο πολύ μέσα απ' τα συναισθήματά μου
[;] πρώτα-πρώτα βγήκα
Σαν οργασμός μες απ' τα σκέλια της μικρής Αλίκης
Κοιτάζοντας το νερό να τρέχει ακολουθούσα τις κραυγές της Μορμολύκης σ' έναν δρόμο παράτησα αναμνήσεις κι όνειρα
Κάθε μέρα πεθαίνω, κάθε μέρα κινούμενος μέσα σε μολυσμένη ατμόσφαιρα
Πέρα, πέρα απ' το γκρίζο
Επιθυμώ απ' την αρχή την ζωή μου να χτίσω
Ό,τι ανθίζει τον χειμώνα έχει την δύναμη να ζει μ' αυτόν
Χιλίων ετών καλούπι, ζωντανός στον εικοστό αιώνα
Δεν κάνανε ρούπι, μπήκαν στην σφαγή δίχως να δώσουν αγώνα
Παγωμένοι όλοι κρεμόμαστε απ' την ίδια εικόνα
Τόσα χρόνια δίνομαι συναισθηματικώς σε σένα
Γυμνός απ' ανθρωπιά με χέρια δεμένα
Βλέπω τα πρόσωπα πίσω απ' τη γυάλα κολλημένα χλωμά να κοιτάν εμένα
Έρεβος, πες μου το λόγο που δεν φίλιωσες ποτέ με το σκοτάδι
Τι είν' αυτό που σε φοβίζει;
Τι βλέπεις πες μου, γνώριμη μορφή και χρόνια αγαπημένη
Εμείς οι δυο στην κορυφή κι όλοι τριγύρω πεθαμένοι
Έτσι τελειώνει ό,τι καλώς αρχίζει
Βλέπεις ο θάνατος ενώνει ό,τι η ζωή χωρίζει
Εκεί που ζει το κτήνος η ψυχή σαπίζει
Εκεί που ζει το κτήνος η ψυχή σαπίζει
Και μ' όλα αυτά που κάνω, μ' όλη αυτή την κατάχρηση αλλοιώνεται όλη μου η εικόνα η εξωτερική
Γίνομαι κάτι άλλο, κάτι εξ' από δω, κάτι που έρχεται από 'κει, ξέρεις για τι μιλάω
Όλοι γινόμαστε μουτζούρες