Intro (Ξύλινα Ποιήματα (Ksilina Poiimata))

[Verse]
Κάτι σαν όνειρο, σαν οπτασία
Κάθε καινούρια μέρα
Ζούμε στο τώρα της εξάρτησης εθισμένοι σ' ωμή βία και πράξεις εκδίκησης
Τον εαυτό μας σκορπάμε διαρκώς και αμείλικτα
Πίσω απ' των ματιών μας τις κουρτίνες βρίσκεται η πραγματικότητα
Κι η νύχτα μεγαλώνει μ' όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς
Μέσα σε δρόμους κι υπόγειους σταθμούς
Βαρέθηκα
Τους πούστικους κανονισμούς που άλλοι μ' επέβαλαν να ακολουθήσω
Λανσάροντας μου συσκευασμένες αλήθειες απ' τα μέσα ατομικής ενημέρωσης
Καταναλωτές που υποβάλλονται σε συναισθημάτων εκτρώσεις
Πολλοί γενναίοι κλείνουν τα μάτια την ώρα της πτώσης
Εκεί φαντάζονται το τέλος ως φυσική εξέλιξη ανθρώπου καθήκοντος
Ξεκινάω απ' το μηδέν γιατί με χαρακτηρίζει επί του παρόντος
Ξεκινώντας από το μηδέν