Σκιτσογραφώντας τηv Παράνοια (Skitsografontas tin Paranoia)

[Verse]
Εφόσον δεν ήμουνα ποτέ εντελώς καλά
Προσπάθησα να βρω τον εαυτό μου μέσα από πρόσωπα φανταστικά
Βαδίζω τυφλά πάνω στα πολυγωνικά πολύπλοκα συναισθήματα
Μέσα από ξύλινα ποιήματα μεταβιβάζω μηνύματα
Αλλόκοτα μεταλλασόμενα σχήματα, αρρωστημένα με θάνατο κι αίμα δεμένα, θαμμένα στη πένα
Δεν υπάρχει βάση λογικής
Όσα περιφέρονται αυθαίρετα, σύσσωμα κι αδιαίρετα μέρα και νύχτα
Γύρω μου περιφέρονται τέρατα, βρέφη κοιμώμενα μέσα σε φέρετρα, μόνο φθορά
Κάθε φορά που παίρνω κάτι στα σοβαρά
Με τα προβλήματα πολλά
Σ' αυτούς που δε σεβάστηκαν τα πρώτα μου βήματα
Μ' ύπουλα κάτω απ' την ζώνη χτυπήματα
Μάγκα υπάρχει λόγος να φοβάσαι
Κάθε φορά που αλλάζω πρόσωπο φαίνεται σα να ταράζεσαι
Μ' αφουγκράζεσαι δοσμένος σ' αυτά που φτύνει το σάπιο μου στόμα
Μην πεις κουβέντα, σε έχω στον πούτσο γραμμένη
Είμ' η διάσημη βρώμα και συνεχίζω να δίνομαι με πάθος
Μαθαίνω από κάθε μου λάθος, την αλήθεια βρίσκω κρυμμένη στο βάθος
Είσαστε όλοι σας σάπιοι στο βάθος δυστυχώς
Είμαι πια πεπεισμένος πως δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι το φόβο με τρόπο παράδοξο
Κόβω ό,τι περισσεύει, ό,τι τη σκέψη μου κλέβει
Συχνά νιώθω την παράνοια να με τυλίγει, να μ' οδηγεί σε κόσμους που πατάνε λίγοι
Στην άγονη γη αφηρημένη πηγή που εκφράζομαι μέσα απ' αυτή
Σκιτσογραφώντας την παράνοια αφήνω το στίγμα μου δίνοντας όνομα στην αφάνεια
Γράφω ΨΔ βγαλμένη από τάφο
ΨΔ μες στην ψυχή μου τα 'χω σ' ατάραχο σύμπλεγμα
Στον κόσμο της τέχνης η τρέλα τρέπεται σε επίτευγμα καταστρέφοντας κάθε εμφύτευμα προγραμματισμού συμπεριφοράς
Όταν αισθάνεσαι πουθενά πως δε χωράς, όταν στα λάθη των άλλων χάνεσαι
Όταν κυλάς παραμιλάς αναστηλώνοντας όσα χαλάς
Πας στα μέρη εκείνα του μυαλού που προσεγγίζουν την ανεπιθύμητη πραγματικότητα φανατικά και μ' αγριότητα
Ως την ανθρώπινη κοινότητα τίποτα πιο περίπλοκο απ' την ίδια την απλότητα
Σαν όραμα αφήνομαι σ' ένα γκρίζο μπλε πανόραμα, νιώθω τόσο μπερδεμένος
Κινούμαι προς ένα απλό χαρτί για να ξυπνήσω τις παλιές μου αρρωστημένες σκέψεις, είμαι στο πέρασμα
Προσπάθησα να αποβάλω τον κάθε μου φόβο κοιτάζοντας κατάματα το τέρας
Μα φοβήθηκες, δεν έπαψες να κρύβεσαι ποτέ πίσω από ψεύτικες φωνές, πίσω από βλέμματα υπόδουλων
Κάτω απ' το μικρόφωνο σου στάζουν, ουρλιάζουν χειμώνες, καθρέφτες παραμόρφωσης
Γύρω μου φόβου εικόνες, σωπαίνω, με πνίγει τ' οξυγόνο που ανασαίνω
Μένω με μοναδικό σύντροφο μου τον εαυτό μου και τους δαίμονες μου
Πες μου μια λέξη έστω πριν να πω τις τελευταίες στροφές μου
Πρόσωπα, μύθοι, θυμίζει σκοτεινό παραμύθι που αφήνει κατάλοιπα στην ψυχή
Καθώς η φωνή μου κυλάει όπως κυλάει στο τζάμι η βροχή έχω τρελαθεί και δεν υπάρχει επιστροφή
Σκιτσογραφώντας την παράνοια τρελαίνεσαι, δεν ξέρεις που πας, τα χάνεις όλα, το μυαλό σου χαλάς
Είναι ο κόσμος που αλλάζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο
Γι' αυτό τον εαυτό μου τον ίδιο μισώ πολλές φορές
Αυτοκαταστροφή πίσω απ' τη μουσική μου, γράφω τα πιο κρυμμένα κομμάτια του μυαλού μου
Και τα χρόνια τ' αντιμετωπίζω καθημερινά ακούγοντας τα μέσα από τα κομμάτια μου
Η αυτοκαταστροφή του καλλιτέχνη
Και έπεται συνέχεια