Μέρες Οργής (Meres Orgis)

[Verse]
Έχω στη μάπα σημάδια μίσους, τουλάχιστον τα ΄πα σ' αβύσσους κι απότιστα πάρκα
Σάρκα με σάρκα, τσάρκα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που σβήνει ηλιαχτίδα μου στήνει παγίδα
Πηδά μ' αυτοπεποίθηση συνήθεις ύποπτοι
Τι σε κόφτει κι ανακατεύεσαι σ' ασύμφορα σενάρια ωμής πραγματικότητας
Τα χρόνια της αθωότητας τα θάψαμε κάτω απ' το χώμα
Και μη μου λες ακόμα, μη μου λες ακόμα δεν έχει να κάνει με χρώμα
Εξαρτάται απ' το στόμα που επιλέγει να σπάσει την ύποπτη σιωπή
Μα τι θα πει πιθαμή προς πιθαμή, λέξη προς λέξη, κανείς μας δεν ξέρει, μόνο όποιος προσέξει κι έχει υποφέρει
Πολλά τα 'χω μπερδέψει μες στη ζάλη κι όλα φαίνονται θολά πάλι, όλα νωπά πάλι
Όλα τόσο γαμημένα απλά πάλι σε μια κατάσταση που θυμίζει κάτι από κουρδιστό πορτοκάλι
Με προκαλεί να μπω σε μια ακόμα ψυχική πάλη
Μεγάλη ευθύνη, ίσως μου φάει το κεφάλι
Καθώς το σώμα μου ιδρώτα εκκρίνει μεταλλική είν' η φωνή και εύφλεκτη η ανάσα που φτύνει ηδονή
Στενή επαφή, πορεία στη διαστροφή
Καμίνι η πόλη που μες στα σπλάχνα της μας κλείνει
Και κάθε παιδί που θέλει εκεί θεός να γίνει συνήθως πριν καν αρχίσει να ανθίζει άδικα σβήνει κι αφήνει ατέλειωτα ερωτήματα
Παθήσεις προσωπικής εκδοχής αποτελούν τα ξύλινα ποιήματα ως μάρτυρες της εποχής
Θύματα της αχαλίνωτης οργής, γεννήθηκες αγνός, έγινες αιμοσταγής κι επιβάλλεσαι, μ' όποιον τρόπο βρεις
Αποβάλλεσαι μέσα απ' το σύνολο χωρίς να σου πούνε λόγο
Κοιμάσαι με φόβο, ξυπνάς με το φόβο καθώς αυτός ο καιρός γίνεται όλο και πιο αποπνικτικός προς εσένα
Ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, από χώρα σε χώρα είν' ίδια η λέρα που απλώνεται
Συναίσθημα αυθόρμητο η οργή, δεν κουκουλώνεται
Τις μέρες αυτές έχουμε όλοι τα δόντια σφιγμένα
Μέρες οργής για 'σένα και για 'μένα
Μέρες οργής για 'σένα και για 'μένα
Μέρες οργής για 'σένα και για 'μένα
Μέρες οργής για 'σένα και για 'μένα
Μέρες οργής γι' αυτό το λόγο και στο χέρι μου κρατάω σφιχτά την πένα