Συνάχι (Synaxi)

[Intro: sampled dialogue]
Είχε πραγματικό χάρισμα, ταλέντο στο να δίνει ευκαιρίες, τώρα καμιά φορά νοιώθει μόνος. Εγώ δεν έχω κανένα ταλέντο. Το όνομά σου; Θύμισέ μου το όνομά σου...
-Ειρηναίος...
-Ας μην κρυβόμαστε, ρε. Ξέρεις τι είναι ζωή;
-Τι να πω...

[Verse 1: ΔΠΘ]
Εξάρτηση
Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται
Της γειτονιάς η γκρίνια σωπαίνει για λίγο κάτι απ' τα παλιά κι όποιος θυμάται
Κρατάει κάτι δικό του από εκείνη τη μαγική εποχή
Που ό,τι έχει ειπωθεί είχε και μια σχετική συνοχή
Ανίκανοι να αντιληφθούν την όποια ενοχή
Είναι κάποιοι που δίχως αναστολές πήραν το μαύρο μονοπάτι
Τα χρόνια πέρασαν, τα πράγματα έχουν αλλάξει
Ανάλογα μ' εμάς θα σε τρομάξει
Αν μάθεις το πως είναι αντίστοιχα οι μπάτσοι
Τα πάντα γύρω πως έχουν ρημάξει, είναι μικρές τρύπες στον χρόνο
Κι η συνειδητοποίηση εν τέλει πως εσένα έχεις μόνο
Μη γελιέσαι, ρε, κανείς δεν είναι αθώος, όλοι είναι ικανοί για φόνο
Και τα αυτοκαταστροφικά μου βίτσια απομονώνουν σε καταστολή τον πόνο
Αν είναι δυνατόν πως αλλάξαν έτσι τα ανθρώπινα πρόσωπα
Πού πήγαν τα χαμόγελα; Γιατί η γενιά μου χαραμίστηκε μες στα λασπόνερα;
Ανακύκλωση εδώ σκουπιδότοπος απόμερα
Kι αν την αλήθεια λέν' πως μπορείς να βρεις στα σκουπίδια
Μην μπεις στον κόπο, δεν άλλαξε τίποτα, από τότε τα πάντα έμειναν ίδια
Η τελική ευθεία για το σπίτι στου πάρκου την καβατζα που μετρούσα μίλια
Πάνω σε πλαστικά από CD, συνάχι, βουλωμένη μύτη
Τίποτα σαν το πρωινό χασίσι
Με ζεστό καφέ και λίγη βροχή σαν να μας αγγίξει
Πολλοί ήταν εκείνοι που τα παράτησαν
Για κάποιους άλλους πάλι ήταν στοίχημα κι ένα παιχνίδι
Που μέχρι και σήμερα δεν είχε ακόμα λήξει
Ρυθμοί και ρίμες μαγειρεύονται και γίνονται ένα με τη νύξη
Αυτοί είναι κι οι παιδικοί μας ήχοι
Που δεν εγκλώβισαν ποτέ των σχολιών ή των φυλάκων οι τοίχοι
Οι άνθρωποι δεν αλλάξαν ποτέ, είναι ακόμα ηλίθιοι
Οι μοναχικές διαδρομές, της γειτονιάς οι πιο γραφικοί τύποι
Λυτρώνει κι αυξάνονται της καρδιάς οι παλμοχτύποι
Το ξενύχτι ευκαιρία για εύκολο χαρτζιλίκι
Δε φτάνει μια δουλειά πια, κι οι πολλοί από εμάς το ρίχνουμε ενίοτε στην τύχη
Είναι η παρηγοριά στον άρρωστο
Κι ανάλογα με τις ανάγκες κάθε φορά καθορίζεται το ανάρμοστο

[Verse 2: Άυλος 542]
Ζωή με στάση στο κενό
Μυαλό που έσβησε τις όμορφες στιγμές και χτίζει κόλαση ν' αράξει
Μέρα σβήνει πριν καλά-καλά αρχίσει, στην πράξη
Όλα αντιστρέφονται, μη μου μιλάς για ισορροπία και τάξη
Μούχλα, θάνατος μυρίζει, γυρίζει ίδια κατάσταση να ψάχνει στα τυφλά
Κάτι να αξίζει ψάξε
Βρες τι σε αγγίζει και κρατά το για φυλαχτό
Έχε τον νου για αφεντικό
Στιγμές με στρες και πανικό στήσανε στο βλέμμα σου
Βρήκα το γιατρικό, την πόλη που μεγάλωσα μισώ
Μου κλέβει όσα αγαπώ
Βία και ασχήμια στον περίγυρο
Ο μπάτσος στο κατώφλι το ψέμα του να σου σπρώχνει
Ό,τι κάποτε με κράταγε εκεί τώρα με διώχνει
Πόθοι σκάρτοι και αδιέξοδα αυτοκτονία αργή με χίλια έξοδα
Τη φρίκη αντέστρεψα, το γέλιο πάγωσε και τι;
Φοβάσαι να αντικρίσεις το γιατί
Στη χώρα μου ζόμπι με αγκυλωτούς σταυρούς
Μας κυβερνάει τρόμος και σιωπή
Το περιβάλλον μας αρρώστια
Ενοχές που σου τρώνε τη νιότη, σε έκαναν να νιώθεις
Πως γερνάς νωρίς και τίποτα δεν έχει πια αξία
Κυνηγά όσα αγαπάς, εκεί μονάχα είναι η ουσία...
Εκεί μονάχα είναι η ουσία
Εκεί μονάχα είναι η ουσία

[Verse 3: Sadomas]
Υπεροψία που γεμίζει ήττες, τσακίζει μύτες
Κι ωροδείχτες
Γλύφτες, μετόπισθεν κολλημένοι αλήτες
Κορδωμένοι λύτες, γύπες αρπάζουν αυτά που είπες
Στης φαντασίας τις νύχτες, ήρθες άμα πιστεύεις πως υπάρχουν οι ψυχές
Κάποιες δημοσιές ουρήθρες βαριές σαν να πέσαν' ουρανοξύστες
Οι σκέψεις σου άγονες
Φίλε μου ξύσ' τες με αυχμηρά ερεθίσματα
Απ' τα πιο ρηχά βυθίσματα° μίση του πουθενά, μαύρα νερά
Πίσω μου διάφανα μπρος τα σωστά μου βήματα
Σαν καλαμπούρι με τους κολλητούς μου στα κολλήματα
Πιο σημαντικό απ' τα χρήματα κάποιες φορές
Οι ερινύες πολλές σαν προσφορές μέσα στη Μέκκα
Στην ιπτάμενη καρέκλα, στην τρελά μου από τα δέκα
Μελανιάζω χαρτιά, δεν κρεμάστηκα από γυναίκα
Δεν κρέμομαι απ' τα αρχίδια κανενός, μετράνε ρέστα
Η αναζήτηση για ερωτά έβγαλε χέστρα
Ο τρόπος που μιλάμε διαφέρει μα 'μαστε μέσα
Δύσκολα λεφτά και κάθε μέρα δε μαγεύομαι
Κοιτάω απ' τη ρίζα όσων νιώθω να μη φαίνομαι
Κοιτάω απ' τη ρίζα όσο νιώθω να μη φαίνομαι