Ανάποδα Χαμόγελα (Anapoda Xamogela)

[Verse]
Τόσο κοντά δικέ μου, έφτασα τόσο κοντά
Κόντεψα να χάσω το λίγο μυαλό που μου 'χει απομείνει
Στις φλέβες μου ακόμα κυλά η θανάσιμη της γεύση σαν νοθευμένη ηρωίνη
Η αγάπη τον δρόμο συχνά συμπίπτει
Την κακολογούν εκείνοι
Που γύρισαν μα δεν τη βρήκαν σπίτι
Κι εγώ πίνω θάλασσες, ωκεανούς, κλαίω ποτάμια
Κακήν-κακώς τριγυρίζω τα βραδιά
Καταλήγοντας σε μια κάμαρη άδεια
Στο σώμα μου λάφυρα τα σημάδια
Ιστορίες που ανέσυρα απ’ της πόλης μου τα πιο βαθιά πηγάδια
Γύρισα να νοιαστω μα βρήκα τη ψυχή μου άδεια
Και γράφω ραπς ακόμα για να τ' ακούνε τ' αλάνια
Να περάσω μηνύματα
Και τη μαγεία της έκφρασης μου σπάνια χαρίζω τόσο άμεσα
Το είναι μου που καταντάει παράνοια
Τα φέραμε από δω, τα πήγαμε από ’κεί
Με (?) κατέληξα και σήμερα
Δεν είναι να στηρίζεσαι, αδερφέ, σε λογία εφήμερα
Να παρασύρεσαι από συναισθήματα
Μπήκα στο χορό μα έχασα τα βήματα
Και τώρα προσπαθώ ζωή να πιάσω
Τα δωσα όλα σ' όσους αγάπησα κι έτσι ξέμεινα στον άσσο
Τον εαυτό μου προσπαθώ ακόμα να ξεπεράσω
Όλοι ζητάν από 'μένα το κατιτίς, δε θα κεράσω
Χρεώνω
Όπως εξίσου κι εγώ για τα λάθη μου έχω μάθει να πληρώνω
Έτσι πάει
Ο καθένας μας παίρνει αυτό που τ' αξίζει κι όχι αυτό που κυνηγάει
Κρατά φίλε κι όλα θα στρώσουνε με τον καιρό
Αρκεί να κουβαλάς στο κεφάλι μυαλό
Τον χρόνο λέν' γιατρό
Μα αυτός που θα τον δαμάσει είμ' εγώ
Τη ζωή μου στα δυο χεριά μου κρατώ
Κι ας αιμοραγω
Τα ποδιά μου στη Γη πατώ
Είδα μιλιά δρόμο κοινωνικό οχετό
Τώρα
Τι να μου πεις, ρε φλωράκο;
Πάνω σ' αυτό φώναζε όσο θες
Να σε δω τι θα κανείς όταν θ' αρπάζεις ανάποδες
Βλάκας στις μπηχτές
Γλύφτης και χαφιές είσαι, τίποτα δε λες
Πώς γίνανε τα θέλω μας κατάρες και ευχές;
Το παρελθόν πολλά υποσχόμενο, χωμένο σε σκοτεινές διαδρομές
Άλλοι χάραξαν το δρόμο που λες
Κι άλλοι άχρηστοι χαίρουν τιμές
Δε δίνω σημασία πια στις φωνές μέχρι που δεν τις ακούω
Κι είναι λες και πάτησα σ’ όλα delete ή γεννήθηκα χθες
Δε γεννήθηκα χθες