Εγώ κι ο Δ (991)

[Intro: Ripu]
Ah
1-2, 1-2
Είν' ο Ripu
Ναι, ναι, ναι, ναι
Κάτι να μάθεις
Άκου εδώ

[Verse 1: Ripu, ΔΠΘ]
Ανοίγω αμπάρια το μυαλό ξεκλειδώνοντας βράδια
Με τα δυο μου μάτια ανοιχτά βλέποντας τα ζάρια τι θα φέρουν
Είν' αυτό που λέμε παίζω, όσοι παίζουν το ξέρουν
Ξέρε πως δε σου χαρίζουνε τίποτα, εδώ σ' τα παίρνουν
Είναι όλοι κολλημένοι επάνω μου κι ας μη θέλουν
Είμαι στο μέλλον που το δέρμα μου γδέρνουν κι αλλού πηγαίνουν
Μετά «γεια» και ξαναμπαίνουν ωσότου να κλείσει η γύρα, με μπερδεύουν
Μα το βράδυ φωτίζω μ' αναπτήρα ώστε να βλέπουνε, να βλέπουνε, να βλέπουν πού παν
Και μη μου λες «δείξε οίκτο», τους τελειώνω μπαμ-μπαμ
Προτού στο mic δώσουν ήχο, έχουνε φτύσει σαρδάμ
Κάτι σαν όνειρο μου φαίνεται
Αυτό που ζω και βλέπω, ρε πούστη, δε λέγεται (δε λέγεται)
Πώς ερμηνεύεται; Απάτη; Να ‘χεις συνεχώς σφιχτά τα δόντια, μην κυλήσει δάκρυ (Ναι, ναι, ναι, ναι)
Μάκο, πώς λέγεται όταν γουστάρεις κάτι; Έχω ξεχάσει μα νομίζω πως η λέξη είν' η αγάπη (Ναι)
Τώρα στο θέμα μας, κάποιοι-κάποιοι εδώ ψάξανε το μέρος μας σε λάθος οδό
Κάποιοι εδώ την είδανε κάποιοι. τώρα πάλι εγώ
Πάλι ζω εδώ
Εγώ κι ο Δ, προκαλώ και το ανάποδο σημάδι που κρατώ

[Bridge: ΔΠΘ]
Ναι, 9-9-1
2-0-17, Ripu και Λούκι Μαύρο
Συνεχίζω

[Verse 2: ΔΠΘ]
Είμαι απ’ τον πλανήτη Γη ή τέλος πάντων κάπου εκεί
Τι να σου πω, δε θυμάμαι και πολλά μετά τη σύγκρουση
Πάντως ανασαίνω οξυγόνο κατά σύμπτωση και
Τι θέλεις να μάθεις για 'μένα; Είμαι περίπτωση
Δε συμμετέχω στην παγκόσμια τηλεκαθήλωση
Κοιμόμουνα κοντά 12 χρόνια μα πήρα χαμπάρι κι έσπασα την ύπνωση με δύναμη
Ποτέ δε στέκομαι στην πρώτη εντύπωση και ξέρω πως για κάποιους ήμουν και θα 'μαι πάντα μια κακή είδηση
Κι έμαθα από μικρός να 'μαι για όλα ικανός, από ανάγκη σαφώς κι αυτοσυντήρηση
Και γράφω στίχους μέσα απ' την καρδιά μου από αγάπη, μίσος, θλίψη και συγκίνηση
Κάτι φορές λειτουργεί στις ενοχές μου σαν λύτρωση
Άλλοτε πάλι τα θυμάμαι και αποτυπώνω κακία και σύγχυση
Ποτέ μου δεν έχω διαβάσει ποίηση, δεν είχα υπομονή, που λες
Πως θα 'πρεπε το ξέρω, μωρό μου, μα στον εαυτό μου δεν είχα πίστη ποτέ, γαμώτο, ούτε αυτοεκτίμηση, κομμένη
Κι εσύ, ρε πούστη, δε θα πάρεις φράγκο γιατί η ξήγα ήταν σπασμένη
Προσπάθησα να τη βρω
Μ' αντί για την αγάπη απέκτησα άλλον έναν εχθρό
Δεν κοιτώ πια στον καθρέφτη ούτε τη φάτσα μου να δω
Έχω ξεχάσει πώς είμαι, εσέ γιατί δε σε ξεχνώ;
Τώρα έγινε, τελεία
Μου 'πες δεν είμαι ικανός ν' αγαπήσω τίποτα και ψάχνω στο τίποτα ουσία
Κι αν έχει μείνει μέσα μου έστω λίγη ευαισθησία
Πόσο γουστάρω το φωτεινό πέπλο που καλύπτει η σιγαλιά την πολιτεία (Πόσο γουστάρω το φωτεινό πέπλο που- ναι, ναι, η σιγαλιά την πολιτεία, η σιγαλιά την πολιτεία, ε)