Ο Άνθρωπός Σου (O Anthropos Sou)

[Intro: ΔΠΘ]
1-2
1-2
1-2, 1
Check
Yaw, yaw

[Verse 1: ΔΠΘ]
Ξύπνησα μόνος μου στο ίδιο πάλι ρημάδι πρωινό, τι να πω;
Το να προσπαθώ φαίνεται περιττό, είμαι λάθος, δεν κολλάω πια να το παραδεχτώ
Δεν έχω εγωισμό, δεν έχω τίποτα, μ' ακούς;
Προτίμησες να φύγεις κι άφησες πίσω νεκρούς
Σιωπή, ξέρω τι έκανες και τι θα πει
Ξέρω τα πάντα για 'σένα επειδή
Ακόμα και όταν δε σ' το έδειχνα η σκέψη μου ήταν εκεί, μ' εσένα μαζί
Έμαθα τι θα πει να χάνεσαι στα κύματα, να πνίγεσαι γι' αυτή
Το μόνο πράγμα που αξίζει της καρδιάς μου την κορυφή είσαι εσύ
Ε, το μόνο πράγμα που αξίζει της καρδιάς μου την κορυφή είσαι εσύ
Στάθηκα μες στα δυο γλυκά σου μάτια απορώντας γιατί
Και πάγωσα, σε φώναξα μα δεν ήσουνα εκεί
Δε με χωράει ο κόσμος, δε με θέλει η νύχτα αυτή
Όσα νιώθω για 'σένα δε χωράνε 15 στίχοι σ' ένα κομμάτι χαρτί
Καθώς κυλάει ιδρώτας στο λαιμό σου
Θα μείνω εδώ παντοτινά δικός σου
Θα μείνω εδώ παντοτινά δικός σου
Θα μείνω εδώ παντοτινά δικός σου
Σκέφτηκα θα γυρίσει δεν μπορεί
Μα δεν ήταν γραφτό να μας συμβεί
Παλεύω στη ζωή, που λες, από μικρο παιδί
Βρήκα αγάπη και μάλλον δεν της έδωσα την άξια που της αναλογεί
Και η αγάπη καμιά φορά ξέρεις γίνεται σκληρή, πονάει
Τώρα το βλέμμα σου άλλον κοιτάει
Του ερωτά η κατάρα άλλον θα αγαπάς κι άλλος θα αγαπάει
Ψάχνω να βρω γοβάκι να σου πάει
Είσαι νεράιδα κι εγώ μαγεύτηκα
Με συγχωρείς μου 'πέσαν πολλά και μπερδεύτηκα
Σβήνω με τον παλμό που ασταμάτητα σκαλίζει τον καρπό σου
Ξέρεις, εγώ ήθελα μόνο να είμαι ο άνθρωπός σου
Ξέρεις, εγώ ήθελα μόνο να είμαι ο άνθρωπός σου
Για 'σένα
Τ' αλάνια μου κι εγώ αγαπάμε
[;] ξεχνάμε

[Verse 2: Dogo]
Ξεχνά ό,τι ξες, εγώ για πάρτη μου μόνο
Δε χαραμίζομαι για κανέναν και κανέναν πούστη λόγο
Μα μιλάς χωρίς να ξέρεις τι στον πούτσο εγώ νιώθω
Έκαψα κάθε συναίσθημα για τα βράδια που κρυώνω
Είναι βαρύ φορτίο, ένα βαρύ ποτό στο κρύο
Βούρκωσαν τα μάτια, φίλε, είπες νωρίς αντίο
Ραντεβού στο ίδιο σημείο, δεν έχω χρόνο για τους λίγους
Μεθάω με τους φίλους, χτυπάω ποτήρι για τους λύκους
Εδώ κάτω
Θέλω το ποτό μου σκέτο, έβαλα στην καρδιά μου τον πάγο να νιώσει το είναι μου γεμάτο
Μπουχτίσαμε στο κενό
Όσο κρατάω στα χεριά μου ένα δικό μας μυστικό
Όσο χαζεύω τη θεά απ' τον ένατο
Άσε με να αναπολώ, σκηνή 9-0-8
Δεν έχω κάτι να σου πω, άσ' το για σήμερα
Πριν τα στείλω όλα στο διάολο μια ώρα αρχύτερα, μια ώρα αρχύτερα, αρχύτερα

[Verse 3: Lobo]
Έι, άσε με μόνο μου να κάνω αυτό που ξέρω
Χαμόγελο έξω μα μέσα μου ξέρω υποφέρω
Περιφέρομαι στον δρόμο, άδειο το δεξί μου χέρι
Το ποιος είναι ο επόμενος σταθμός κάνεις δεν ξέρει
Διαφέρει η ζωή στην άλλη όψη από το κέρμα
Αφετηρία σωστή μα πονεμένο είναι το τέρμα
Πέτρα καρδιά κι ένα μυαλό και κρύο σώμα
Άνοιξη έξω, μέσα νιώθω τον χειμώνα
Ίδιο χρώμα έχουν οι λέξεις με τα αισθήματά μου
Σου χάρισα έμενα κι εσύ κλέβεις την καρδιά μου
Δικά μου όλα τα λάθη ένα-ένα απ' την αρχή
Παίρνω τον δρόμο μου και όπου είναι οδηγεί
Στάσου εκεί, μην κάνεις παραπέρα βήμα
Χάλασα δυο ζωές, το ξέρω είναι κρίμα
Βιτρίνα όλες οι πράξεις σου, βιτρίνα και οι λέξεις
Και τώρα μόνος πλάθω προκαθορισμένες σκέψεις
Σαν αντέξεις το λάθος ξαναπάρ' το απ' την αρχή
Είμαι σίγουρος ότι ο δρόμος θα τραβήξει πάλι εκεί
Είν' αυθόρμητες οι πράξεις, δεν τις σκέφτεται ο νους
Η καρδιά και το κεφάλι μας διαλέγει τους σταθμούς
Κι απ' αυτούς κρατάμε πάντα τους χειρότερους
Είν' άγραφος νόμος που ευνοεί τους δυνατότερους
Αν κατάλαβες, μαγκιά σου, σου χρεώνω ένα σωστό
Μα για 'μένα ένα λάθος πάντα θα 'ναι ιδανικό
Εε, ναι! Μέσα μου χαράζω τον χειμώνα
Το αύριο άγνωστο μα εδώ μένω ακόμα
Ε, έξω άλλαξαν οι εποχές
Μα μέσα κλειδωμένα στο κεφάλι μου τα χτες
Γιατί μέσα μου χαράζω τον χειμώνα
Το αύριο άγνωστο, μα εδώ μένω ακόμα
Έξω άλλαξαν οι εποχές
Μα παραμένουν κλειδωμένα στο κεφάλι μου τα χτες

[Verse 4: Loopatic]
Είν' το δάκρυ φαρμάκι που στο ποτήρι στάζει
Κάθε γουλιά την ψυχή μου αγκαλιάζει, μ' ανεβάζει
Το βλέμμα μου χορεύει και γιορτάζει τον πόνο
Γλεντά τις ώρες, παγώνει τον χρόνο
Στροφές στο δρόμο, κάτω απ' τη βροχή μερακλώνω
Σ' αναζητώ μα όταν σε βρω δε σε ζυγώνω
Σ' αγγίζω και παγώνω, μετανιώνω
Όταν σ' αναμνήσεις τον νου μου καθηλώνω
Ήσουν Ήλιος και τώρα αν σε κοιτάξω συννεφιάζω και βουρκώνω
Με πιάνω ν' ανασαίνω μόνο για να επιβιώνω, χωρίς λόγο
Πέφτω, μετά σκαρφαλώνω βράχο-βράχο να δω το φως της αυγής
Τις νύχτες που περίμενα να 'ρθεις
Ερχόσουν περπατώντας στις μύτες μην ακουστείς
Σε μέρα ξάγρυπνος, μα ο ύπνος μου βαθύς κι εσύ παραληρείς
Θα με θυμηθείς πριν κοιμηθείς
Θα μπαίνω στο σπίτι βαρύς σαν να με καταπίνει η γη, στο τέλος παρατηρητής
Είδα τον δαίμονα στα μάτια σου, δε σ' άφηνε να δεις
Έγινα εξορκιστής, είδες το χάος κι επέλεξες ν' αφεθείς
Τώρα έφυγα δε, φέρνω τη φλόγα της ενοχής, να 'σαι καλά στην άλλη γωνιά του κόσμου
Να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι το πρόσωπό μου
Πως εγώ αφελής σ' έβλεπα έξω από το παράθυρο να παρακολουθείς
Και σ' άφησα στο πέλαγος να χαθείς, μια για πάντα
Γιατί υπήρξαν βράδια
Που πίστεψα στα λόγια σου, και κάθε λέξη μ' έσπρωχνε πιο βαθιά στα σκοτάδια
Εσύ ξέρεις, εσύ ξέρεις, εσύ ξέρεις