Κάπου στο Άπειρο (Kapou sto Apeiro)

[Verse 1: ΔΠΘ]
Ναι, εγώ κοιτώ στον ουρανό κι είναι απόψε τόσο όμορφο αυτό
Τόσο που δεν έχω σκοπό να το χαραμίσω για τίποτα κι είμαι απόψε για 'μένα και μόνο
Δεν έχω χρόνο για λοιπά ζητήματα, σηκώνω
Τα καθημερινά μου βάρη και μ' αυτά πορεύομαι στον χρόνο, από το
Πρώτο λεπτό σε νιώθω κι αν το 'χω στην καρδιά μου πόνο
Έχω τιμής λόγο και κρατιέμαι
Έχω την αλήθεια, για κανέναν πούστη λόγο δε μιλιέμαι και χαράζω την πορεία μου στον κόσμο
Γράφω ρίμες, γιατί έχω λόγο, για τη νύχτα και μόνο λέω τι σκέφτομαι ως το ξημέρωμα
Το θέλω μα μου κόψαν τα φτερά και δεν το φτάνω
Αλλάζουνε πολλά και δεν τα πιάνω, ξέρεις, έλειπα καιρό
Έχω τώρα καν'α μηνά που λογικά λειτουργώ
Κι όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα που δεν τα προλαβαίνω
Όσα μου επιτρέπει το μυαλό καταλαβαίνω
Και κρατιέμαι σε θετικές αναμνήσεις
Κι αν έχεις κάτι να πεις, μη μιλήσεις
Είναι πολύ πιθανόν αυτό που θα ξεστομίσεις να μην το νιώθεις
Κι όσο θέλεις κάτι
Να το φέρεις κοντά σου, το διώχνεις
Χωρίς να συγχωρήσεις την απάτη
Είναι απλά γιατί δεν μπορεί κανείς να δει τι σπρώχνεις, κλείσε το 'να μάτι σου και το 'χεις
Όνειρα άμα κάνεις, θα βρεθείς εκτεθειμένος, είναι κάτι πληγές που ποτέ δεν κλείνουν
Πάντοτε πικρία θα σ' αφήνουν κι είναι αλήθεια
Όσοι αγαπάνε δίνουν ένα μπράβο σε όσους το νιώσαν, σας εύχομαι σ' εκείνο το συναίσθημα να μείνουν
Θα σκέφτομαι πιο λογικά κομμάτια για να γίνουν
Άμα κρατήσεις την αλήθεια το ξύδι κι αρχίζει το ταξίδι
Κανείς δεν έχει λόγο να σου πει τι; Φαρμάκι απ' το φίδι
Μα έχω ανοσία στα τσιμπήματα, μ' έχουν τσιμπήσει ήδη και ζω με καρδιά διλητηριασμένη
Κι έτσι κανείς δεν ξέρει ποτέ τι τον περιμένει κι από τι υλικό να 'μαστε φτιαγμένοι
Όσα ο χρόνος δε φέρνει, θα τα φέρει η στιγμή, κόσμοι ανάποδοι, ακατανόητη εποχή
Κι όλοι κρύβονται μην αποκαλυφθούν απ' τη βροχή
Όπου επικρατεί ταραχή θα επέλθει γαλήνη
Κι αυτός που κάποτε χανόταν ήρθε για να μείνει, δεν παίζει τίποτα να τον συγκρίνει (τίπο-τίποτα να τον συκγρίνει)

[Verse 2: Loopatic]
Σηκώνοντας την Ατλαντίδα απ' τον βυθό
Χαζεύω το αποτέλεσμα σαν να τη δημιούργησα εγώ, σαν γλυπτό
Που στην παραμικρή του λεπτομέρεια σκαλώνει το μυαλό
Στον ουρανό κοιτώ το τελευταίο και πιο φωτεινό αστέρι, το αναζητώ
Και αν το βρω θα είν' το 1 απ' το 0 να γεννηθώ
Θα 'ναι αυτό το συστατικό που θα 'ρθει για να δέσει το χυλό στο πιο μακρινό του σύμπαντος κενό
Κι αν βρεθώ δε θα χαθώ
Σαν σκοτεινός πλανήτης θα γυρνώ, γύρω απ' τους γαλαξίες περιφέρομαι σαν να τρεκλίζω μεθυσμένος σ' ένα γνώριμο στενό
Αλλάζω ρότα
Στη λεωφόρο με σβησμένα φώτα, περιμένω κάθε σύγκρουση
Ρώτα για 'μένα πρώτα βουτά στο μυαλό τη γλωσσά, κουτσομπόλα
Και ύστερα σπείρε το ψέμα κάθε της φωνής σου νότα, καρμανιόλα
Κι έχω φύγει ώρα τώρα
Στην ανηφόρα ήμουν φυλακισμένος χρόνια στου ρολογιού δρομολόγια
Φαύλος κύκλος, σφαίρα στο στήθος ο κάθε στίχος
Όρος αληθείας ο πεντάστερός μας φίλος
Άσ' το κεφάλι σαν μύλος να γυρνάει
Κυνηγάς την ουρά σου σαν να 'σαι σκύλος
Σε τροχιά που σε κάθε γωνιά σου είναι σκοτεινά, πού είναι ο Ήλιος; Χαμένος
Δε γέλας απ' την ψυχή σου, είσαι σφιγμένος, δε σε βλέπω, μπέσα, να 'σαι ευτυχισμένος
Δεν το κρύβεις καθόλου, πρωταγωνιστής του πιο δραματικού σου ρόλου
Επί σκηνής δεν έχεις πείθω κι αναζητάς την εύνοια του συνόλου
Ξέρεις καλά τι σου λέω, πως δε μιλάω για 'μένα
Ό,τι έδωσα στον ψυχολόγο μου γραμμένα
Μου 'χει υπαγορευμένα τα απαγορευμένα που ξεφτίσαν απ' την πρώτη μέρα Αφήνω ελεύθερα στο ρεύμα σαν φτερά στον τυφώνα εκτεθημένα
Έβαλα πλώρη για το αστρικό ταξίδι μου, στις σκέψεις χάνομαι στο παραμύθι μου
Ξυπνώ απ' τη λήθη μου κι υπνοβατώ, γαμώ το σπίτι μου
Αφού μπήκα στο παιχνίδι είναι ευθύνη μου ν' αναστήσω τη μνήμη μου
Φως απ' το παραθύρι μου, ρουφώντας το πετρέλαιο απ' το ποτήρι μου, ρουφώντας το πετρέλαιο απ' το ποτήρι μου...

[Verse 3: Λακωνικός]

[Instrumental Outro]