Η Κάτω Μεριά της Πόλης (I Kato Meria tis Polis)

[Intro: ΔΠΘ]
Mr. Bonzo
Tk
ΔΠΘ
Ναι
Απ' τον Περαία
Αγιά Βαρβάρα
Εδώ παρέα
Κορυδαλλός
Το Μαύρο Λούκι, ’λος
Ey!
1-2
Ε-1-1-2
Λοιπόν
Ey
Yo

[Verse 1: ΔΠΘ]
Πρώτου να σπάσει το γυαλί
Δεν πρόλαβα ποτέ να καταλάβω το πότε και πώς καταλήξαμε εκεί
Τώρα τι;
Μην την ψάχνεις, άκρη δεν παίζει να βγει
Κι όσο αναρωτιέσαι γιατί
Κόφ' το καλύτερα, αφού δεν πρόκειται εκεί να βρεις λογική
Γεννημένος να 'μαι τάχα μου σε λάθος εποχή
Υποκινούν ενστικτωδώς, ποιος γαμεί και την αισθητική;
Μην κολλάμε, είναι ξεκάθαρα θέμα συνθηκών το τι θα βγει
Έχω mic αναμμένο μπροστά πάνω απ’ τα κεφάλια μας βροχή
Στο μυαλό μου άλλη μια βρώμικη εκδοχή
Πιάνομαι πάντα από το τέλος με σκοπό να καταλήξω στην αρχή
Τίποτα δεν είναι προμελετημένο, δεν υπάρχει τακτική
Κι αξίζει να πω ότι βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς από διαφορετική οπτική
Το μυαλό μου εδώ κι εκεί
Την παλεύω όσο δηλώνω αποχή
Έχω αυτήν την άναρχη εκφραστική τεχνική, μηδέν ανοχή
Κι όσο περνάν τα χρόνια βλέπω το μετά που τείνει να με καταπιεί
Μπερδεμένη φάση, είναι καλύτερα να έχεις ήσυχο το κεφάλι
Μα αρκεί που είμαι στο μέτρο μου και πάλι στην παραζάλη
Στο όνειρο και στον εφιάλτη, αυτό το κάτι κάνει τη διαφορά γεμάτη
Μα μην αρκεστείς μόνο σε όσα εγκλωβίζει το μάτι
Τόσα χρόνια γινάτι
Κάθε μέρα που ανάσανα φευγάτη
Στην καρδιά μου κομμάτι σ' ανήκει
Και να, λένε για εκείνους που έχουν φύγει
Τα λέμε, κάπου βρέθηκα τυχαία
Μα κάπου το είχα ξαναδεί το έργο και δεν ήταν ωραία
Πιασμένο το δωμάτιο με θεά αν τύχει ποτέ να παρασυρθείς
Ν' ακολουθείς τη φορά της ροής, να κυλάς
Και μόνο όταν έχεις κάτι να πεις από καρδιάς να μιλάς
Άλλοτε χτίζεις, άλλοτε χαλάς
Ένα μ' εσένα ό,τι σκατά τρελά κουβαλάς
Σε φάση που δεν ξέρεις πού πατάς η πού πας
Είν' υπόνομος εδώ και παραναλομα φωτιάς
Ό,τι θες θες ό,τι αναζητάς
Ενδέχεται και να το βρεις αν επιμείνεις
Αυτά που προσπαθείς από μικρό παιδί να γίνεις
Φόβους και δαίμονες ν' απομακρύνεις
Μην πέσεις στην παγίδα να συγκρίνεις
Ανόμοια και ασύγκριτα
Έχω πάντα να σου διηγηθώ τα ανεκδιήγητα
Πηδάω στου κενού τη βαρύτητα
Γύρω μου ζωντανά παραδείγματα, αλύπητα
Θα 'θελα να μείνω στ' αζήτητα αφού χάνομαι κατά καιρούς κι επιστρέφω μόνο στα διαλείμματα
Αβέβαια τα μονοπάτια, σίγουρα τα βήματα
Όχι, δε με καταβάλλει στρες, έχω αισθήματα περίπλοκα και παρασύρομαι συχνά απ’ αυτά
Βιώματα, σκέψεις και όνειρα, περιγραφές με λέξεις, άτακτα γραπτά
Μηνύματα που δεν τα ’παιρνα διαφορετικά, τα συνθήματα πνιγήκανε στα χρόνια
Πρώτα τα αρπακτικά μετά τα όρνια
Σπείραν διχόνοια
Και στη σκακιέρα θέλοντας ή μη γινόμαστ' όλοι πιόνια

[Verse 2: Tktzikso]