Σχεδία (Sxedia)

[Verse 1]
Μα αναβλύζουμε αύρα από απρόβλεπτα, απόβλητα μυαλά
Που μείναν χάρη στην καύλα αλώβητα
Και δε μπορώ να μιμηθώ ώστε να στα κάνω πιο βατά
Αν δε μπορώ να κοιμηθώ είναι που μετράω τα μαύρα πρόβατα
Μας αγαπάνε όσοι μείναν πιστοί
Κι ας μας δόθηκαν της πείνας μισθοί ακόμα λάμπω μες στην Αθήνα
Σαν το παιδί που με τα υπόλοιπα επέλεξε να μη συνασπιστεί
Από όταν φύγανε απ' τον κάμπο, τώρα κυνηγάν να γίνουνε αστοί
Γράφω με αστείρευτο μετάξι κι όταν το αφήνω θα πετάξει
Ώσπου να έρθει και να σου κάτσει στο στομάχι βαρύ
Τώρα είσαι εντάξει ώστε να καταλάβεις στην πράξη
Πως όταν νιώσεις τις πεταλούδες δεν είναι πάντα τσουρί
Στα ερείπια του πολιτισμού, φυσάμε τη σκόνη μας σε αγέρες
Με ελπίδες διάδοσης μιας γρίπης στοχασμού
Κι είδαμε τόσες άβουλες μέρες που τα ματιά μας πετάξανε σφαίρες
Ίσως αυτό εξηγεί πως γίναμε οι mvp εν ριπή οφθαλμού
Από τους εκλεκτούς σου σε ατάκα δεν θέλω να βγω μπροστά
Με νοιάζει πια να μιλάω μεστά στους ποντικούς για τη φάκα
Κι ο φόβος του να εκτεθώ πλάκα στην καρδιά μπροστά
Τους παίζω κρουστά με οστά από τους σκελετούς στην ντουλάπα
Ας πεθαίνω κάθε φορά ξυστά από ένα γραπτό
Ψάχνω το μυστικό που θα μας προστατεύσει από τον οριστικό

[Chorus]
Όταν χανόμαστε μες στην κοιλιά του κήτους
Κι οι μάχες μας ακατανόητες στους τρίτους
Μαθαίνουμε κάτω να βρίσκουμε πλούτη βαθιά στη ψυχή
Αυτό είναι το μακροβούτι από τον πάτο ξανά στη ζωή
Όταν χανόμαστε στην κοιλιά του κήτους
Κι οι μάχες μας μοιάζουν ακατανόητες στους τρίτους
Μαθαίνουμε κάτω να βρίσκουμε πλούτη βαθιά στη ψυχή
Αυτό είναι το μακροβούτι από τον πάτο ξανά στη ζωή

[Verse 2]
Δεν μας καλούπωσαν στη πήλινη παιδεία
Φτιάχναμε με μολύβια μια ξύλινη σχεδία στα πελάγη που ελέγχουν καθίκια
Μας τάιζαν φύκια μα όσοι τα φτύσαν ξεθάβουν δικιά
Και συνωστισμένους άσους θράσους σε σκλάβων μανίκια
Δε χώραγε μάζα κι οδηγητή ,το όραμα μας αδιοίκητοι λύκοι
Με αφηγητική ικανότητα απ΄ τη φρίκη επίκτητη
Η χωρά που βράζει σα μπρίκι τώρα θαυμάζει το πήχη no digity
Η μπόρα ταράζει σε εκδικητική ώρα που μοιάζουμε ανίκητοι
Τόσα ακατοίκητα κρανία στους τόπους μας
Κι αυτοί αποικία σε ανθρώπους με βίας κυριαρχία στους κόπους μας
Οι μηχανικοί κοιτάν με μανία όλους τους τρόπους μας
Ερμηνεύουνε που ήσουν, που είσαι κι όπου πας
Ψάχνουμε φοινικιές κι αστερισμούς
Τα γκρίζα σύννεφα παίρνουνε του τέρατος τους σχηματισμούς
Και μέσα απ΄ τα κύματα ακούμε τους ψίθυρους στους παφλασμούς
Από πειρατές με εθισμούς που πνίγηκανε μονοί, ξεπερασμένοι και σε εγκλεισμούς
Στις πληγές νιώθω κάθε κόκκο αλάτι
Μα με κάθε κόστος πράττει για να γυρίσει στο παλιό την πλάτη
Αυτό είναι παλάτι χτισμένο σε άμμο που άφησα άσκοπα να χυθεί
Απ΄ την κλεψύδρα μου μια ολόκληρη ζωή μα τώρα επανορθώνω
Στη νέα ακτή, τώρα το φτιάχνω να μείνει στο χρόνο
Το κύμα υποχωρεί αφού αφουγκραστεί αυτό τον πόνο