Oι Παράδοξoι

[Verse]
Ο γιός της ρίμας, τρίτη μου μάνα η γη κι αμιγώς κοινή μας
Προσκύνημα πουθενά, αυτός είν' ο αγωνιστικός πυρήνας
Που θέλαν να καταρριφθεί οι σε πλάνα ρηχοί μπροστινοί μας
Μα δεν βρίσκαν πριόνια για το αναρριχητικό σκοινί μας
Τα βαπτισμένα παιδιά μέσα από έναν κατακλυσμό παραδόξων
Η φάρα των λοξών για ψυχισμούς μισαλο-ορθοδόξων
‘’the illest rocks on’’ αν κι ολα heltah skeltah απ’ τη σέντρα
Εδώ με κατάλληλα lead, φυτρώνουν λεφτά και στα δέντρα

Κι η ανέχεια είν’ η πρώτη αφέντρα μέσα σε αυτό το αχούρι
Για αυτό συνέχεια κυνηγάς το καρότο αλλά πάντα τρως το αγγούρι
Εδώ όσοι νοιώθουν αγάπη φοβούνται να το εκδηλώσουν
Όσοι το εκδηλώνουν πολύ φοβούνται να νοιώσουν
Κι όσοι έχουν το χάπι κινούνται για να το δώσουν
Εφόσον τους κάνουν χρυσούς, οι όσοι θελήσαν να το χρυσώσουν
Εδώ ζουν πνιγμένοι τόσοι θυμοί ,τόσες ελπίδες και τόσοι ξένοι
Που κάπου τυχαίνει να γνωριζόμαστε από σπιθαμή προς σπιθαμή

Μικροί νομίζαμε οι φύλακες ήτανε οι άγγελοι
Μα οι σωφρονιστικοί ήταν όλοι διάολοι που τους δίναν μίζα οι θεοί
Κι εμείς όχι οι πιο ευκρινείς εν ζωή
Μα στην εποχή του θεού της μηχανής υπάρχουν μόνο οι από μηχανής θνητοί
Όχι υπεράνθρωποι μα ελαττωματικοί, ειλικρινείς τρελοί
Που διεκδικούν τη ζωή και δεν κατάλαβαν τι ο Νίτσε εννοεί

[Exodus]
Είν’ οι παράδοξοι, οι παρ’ελπίδα άδοξοι
Μα ακόμα ζωντανοί πάρε ελπίδα κι άπλωσ’τη