Kooh E2

راه افتاد سمت سرزمین باد
‎بعد چند سال بادو یه جایی گیر انداخت
‎تو صورتش نگاه کرد دید اشکو آهه
‎گفت چته؟ گفت خونه ی بی خونه راهه
‎آهشو کشیدو راهشو کشیدو (هووووو)
‎رفت و دوباره راه افتاد کوه
‎به آخرین آدم برفی که آب میشد
‎گفت بعد از اینجا کجا میری خنده هات چی شد
‎گفت شاید چند وقت چسبیدم به آب بودن
‎شاید برم تو ریشه درختا که خواب بودن
‎شایدم برم تو راه ابرای سپید
‎اما نمیشم اون برکه که میگندید و آب شد
‎آب، کوه رفت واسه ی دیدن گند آب
‎حس میکرد یه چیزی میپادش جالب
‎این بود که یه صدا شده بود صدای غالب
‎تو تموم راه، ازین شاخه به اون شاخه
‎ازین سایه به اون سایه ازین گوشه تا اون گوشه
‎دید دورش شده پر از عقاب سیاه
‎تا گفت عقاب همه زدن زیر خنده
‎یکیشون اومد جلو گفت حاجی شرمنده
‎ولی ما عقاب نیستیم ما زاغیم
‎گاف دادی مام کله داغیم
‎حالا بگو بینم کجا میری بچه کوه
‎عقابو ا کجا میشناسی اووووووه
‎یادش بخیر یه زمانی رفیقمون بودا
‎دیدی چطو طوطی نا خدا جدامون کرد
‎ادای هممونو در میوورد دلقک ولی
‎پرای رنگارنگش بی خدامون کرد
‎وقتی که آزادی خودش اسیر (ی) بود
‎ما آزاد موندیم اما مشروط تو تبعید
‎طوطی افتاد تو قفس واسه غذا رقصید
‎عقاب مغرور فراری شد ازین پستی
‎کجا میرفتی حالا، چخبره اون بالا
‎میری رودو ببینی، گفت رود چیه؟چی میگی؟
‎گندآب، آدم برفی گفت!
‎گفت اون فقط میزنه حرف مفت
‎حالا دیگه شده رود
‎روزی که تگرگ زد از سکون بریده بود
‎دید جویبار زمینو میشوره
‎حس کرد این آرزوی همیشگیش بوده
‎پرسید مقصد؟ گفت رسیدن مهم نیست!
‎گفت منم با خودت ببر! گفت، مطمئنی؟
‎برو بچه کوه! رود همونجاست! سلامشو برسون
‎رفت پیش رود طعم آبو میچشید
‎پرسید گندآب کو؟ گفت، ما شدیم یکی
‎ما جاری شدیم، تو بند بند دنیا
‎راستی بگو ببینم، تو پا شدی که چی؟؟؟