Didam

[ورس]
واسه منی که جوون پیر سالخورده‌م
تو بگو زندگی هنره یا مردن
تو دنیای تاریک یه نوری بگیره
روزام سوزوندم مثل اب خوردن
و دیدم که می‌رم اما در نهایت
یه مرد پیرم اسیرم به عادت
یه شهر گیجم دریغ از یه آدم
یه زخم کهنه عمیق از رفاقت
منی که خسته‌م و شکسته بالم
با یه کوله پشتی پر از هیچ رهسپارم
سنگینی می‌کنه سرم به تنم که خسته‌س
چون بوده بارکش افکار بچه گانم
دیدم هرچی سرم می‌گه تنم راغب نیست
دیدم خیلی چیزا که دیدنش واجب نیس
دیدم هرچی تو این راه دیدم جالب نیست
دیدمو رفتم اعتراض وارد نیست
اَه، با گونه های دائم خیس
جوری که جز اشک تو نصف داستانت نیست
یا اگه هست اینقدر کمه که یادت نیست
همه چیم داشته باشی باز چیزی بارت نیست
دیدم برج! ازون بالا؛ پریدن سخته
چیزی که با ارزش حالا شدیدا وقته
دیدم خون، نه زخم و زیل بلکه خون دلی که تازگیا خالی از اثری از رحمه
جدیدا وقت مشکلا دور و ور دورو وری هام خالی می‌کنم و پس می‌کشم و پس می‌کشم
جدیدا هرکاری رو که شروع می‌کنم قبل از این که تموم شه حتما ازش دست می‌کشم از هرکاری که در حال انجامشم هر هدفی که نزدیکشم
به هرکی ام که بپرسه چرا می‌گم اینجوری راحت نفس می‌کشم
جدیدا قلبم دیگه بمبه خونه جاش تو زیرزمین اصل کار رو پشت بوم بعضی وقتا یه چیز می‌گه می‌گم بزار دلش خوش بمونه من که می‌دونم حرفاش مفت گرونه
دیدم مرغی که گوشت می‌خوره دون می‌فروشه
دیدم مردی که جون می‌گیره خون می‌فروشه
تا دلت بخواد دیدم
دیدم اون دکتری که خیلی دیر خوب می‌کنه زود می‌کشه
دیدم دست نداد احتمالا زود پا می‌ده
اون که شب کار می‌کنه روز وا می‌ده
دیدم اگه تو کل عمر تخم ندیدم
واسه اینه که خانم مرغه روش خوابیده
دیدم هیچ رشدی شروع نمی‌شه تو خاکی بمون بدون هیچ راهی واسه ورود ریشه زیباترین اشعار گاهی یه سری مزخرف که فقطم تو دل سروده می‌شه
دیدم حرفای دل تنهاییای کسی از خلوت دنجش ربوده می‌شه
می‌شه فردای اون روز یه کار عامه پسند رو بیت و یکی دیگه ستوده می‌شه
دیدم که زهر یه مرگ قشنگه دردشم یه لحظه ی ورود نیشه
دیدم که مرگ مرد بالغ این که ناامید بگه دیگه شروع نمی‌شه
چرا داستان شروع نمی‌شه
محو شده ماه ولی منجر به طلوع نمی‌شه
مغز مریض من خونی که به جوش امده جوری به زور توش فرو نمی‌شه
نبض ضعیف چرک کم خونی
نسل جدید فیک مصنوعی
حرف بقیه چرت تو خوبی