Σαν αυτοκόλλητο (San Autokollhto)

Το πάμε στ’ άκρα, ακόμα τραγουδάνε
Τα παιδιά πίσω απ’ την μάντρα
Μαλάκα σε κάναν όσο σε θέλαν άντρα. Τώρα τριάντα
Δε με χωράει λεζάντα καμιά φτύνω το μίσος σε μπαλάντα
Μείναμε στο περίμενε μισό λεπτό, μείναμε βράδια
Στο μισό ψιλό. Κενές εικόνες απ’ το θέαμα
Θολωμένες στο άπειρο. Κράτα μου στην κόλαση μια θέση
Μα να βλέπει και παράθυρο
Ένα πλην ένα εγώ, μηδέν συν εσένα
Δικοί μου αυτοί που δείχνουν δόντια στην αρένα
Αυτοί που ο ρουφιάνος μισεί, αυτοί
Που μ’ ανοιχτά τα μάτια κάθε νύχτα κυνηγάν απωθημένα
Εμείς σαν αντιφάσεις στο σενάριο, εμάς να δεις
Λαίμαργα θα μας κατασπαράξει η ιστορία
Μα σίγουρα θα μείνει κάτι γι’ αύριο
Σίγουρα θα μείνει κάτι που δε συλλαμβάνει η αστυνομία

Μου αρκούν δύο σταγόνες να πνιγώ
Κι ένα σκοτάδι κάπου να ψάχνω το απόλυτο
Ένα σημείο μέσα του για να χαθώ
Γιατί σ’ ότι μοιάζει παλαβό κολλάω σαν αυτοκόλλητο

Πες μου τι σκότωσες, σε τι απ’ όλα υποδουλώθηκες
Που πρωτοσκλαβώθηκες άνθρωπε
Τι ήταν αυτό που σ’ έκανε και παραδόθηκες
Και θες όλο παραπάνω, όλο κι άλλο θες
Ανάθεμα τούμπα τον κόσμο φέρνω
Τον βάφω μαύρο μόνο για το ξεχού
Αν έχω μάθει κάτι είναι να μαθαίνω
Κι έχω μάθει ν’ αγαπώ τον έρωτα που ‘χει μορφή πυρετού
Θα ‘ναι μεταξύ μας μυστικό σαν αστείο μας
Το να μη στρέψουμε τον χρόνο εναντίον μας
Ακόμα κι αν λιώσαν οι σόλες μας στον δρόμο
Να μην ξεχάσουμε ποτέ το αίμα στο σφαγείο μας
Μυρίζει ακόμα, μυρίζει και τριγύρω διψασμένοι γι’ αυτό
Σε σκοτώνουν γι’ αυτό
Κι είναι φορές που παραλύω κι εγώ με τον καιρό
Μα θέλω μόνο μία λούπα και δυο φρίκες να χωθώ