Λόγια που μισείς (Logia pou miseis)

Οι περισσότεροι θα πούνε «μπορεί»
Κι οι περισσοί περισσεύουν σ’ ένα κωλόστενο τυχαίο
Αναγκαία η συνέπεια στην υποδοχή
Βάλαμε κάποιον που τα λέει ωραία κι έχει ταλέντο
Να τον κάψουμε τον πίνακα ζητούσαν οι γκρι
Οι στεναγμοί κάτω απ’ τη γέφυρα σε παν βενετία
Ή στον κορυδαλλό ένας στίχος μέσα στη φυλακή
Που έγραψε κάποιος τυχαία πριν ξεκινήσει απεργία
Εχθές αργά το βράδυ αναστενάξαν τα ντουβάρια
«είναι λούκι το γαμίδι το σκοτάδι»
Μια φωνή στο δομοκό κι απ’ την κασσάνδρα ένα σημάδι
Να θυμίζει πως ο νους δε χωράει σε πηγάδι
Δεν φυλακίζεται, είναι όσα να κρύψετε πασχίζετε σε στοίβες
Λεπτά μοιάζουνε μήνες
Γυμνό κορμί πίσω από κάγκελα λεπίδες
Αγκαλιά το κενό και μια αγάπη που δεν είδες ποτέ

«Μπορεί» είπες απόψε «μπορεί»
Κι ανακατεύεσαι με λόγια που μισείς ενώ οι άλλοι πεθαίνουν στην πρώτη πράξη
Σιωπή και μετά κρότου βολή
Έχε το νου σου στο παιδί γιατί η ΓΑΔΑ δολοφονεί κι οι δολοφόνοι όπως πάντα ήταν μπάτσοι

Τα δεκαπέντε δικά μας σχεδόν οι τρεις κι ο παρά
Ένα ηχείο στη μέση και χίλια άτομα απ’ έξω
Βάλαμε μαύρες σημαίες κι όλοι φοράνε γυαλιά
Με του γελοίου τη φάτσα να με προσέχεις μην πέσω
Η γειτονιά έχει φυλακές και μια δασκάλα στον τρίτο
Που τον δεκέμβρη δεν μπορεί γιατί μυρίζει φωτιά
Έναν παππού στο ισόγειο, εκατό λάμια στον πρώτο
Κι όλοι φωνάζουν πως οι μπάτσοι σκοτώνουν παιδιά
Πάνω στον τοίχο χαρακιές όσο φεύγουν μέρες
Κι ονόματα παιδιών που τζόγαραν με σφαίρες
Μουτζούρα στον πεντακάθαρό σας καμβά
Που αποτυπώνει καθαρά τα βρώμικά σας μυαλά
Είπαμε απόψε να ποντάρουμε στο τίποτα διπλά
Απόψε τα «μπορεί» να μη μας φαίνονται αρκετά
Κι είναι δίπλα σου αυτοί που παρασύρθηκαν στη δίνη
Μ’ αρνείσαι να κοιτάξεις μην τυχόν και βρεις ευθύνη

Αυτή ρωτάει αν αξίζω αυτό που ζω τελικά
Κι εγώ απαντάω δυστυχισμένος πως τη βλέπω φιλικά
Πριν τα 19 δικιά μας τώρα συντηρητικιά
Με έναν πρώην μαλάκα κι έναν νυν φουκαρά
Τράβα να πάρεις τους δικούς μου μια μεγάλη αγκαλιά
Και πως τους αγαπώ να πεις γιατί έχουν ιδανικά
Γίναμε αυτό που μισούνε - κάτι μεγάλα παιδιά
Που έχουν δίψα για ζωή και τίγκα ψυχολογικά
Και θα ‘ρθει η ώρα που η σιωπή θα κάνει κρότο
Για μερικά «μπορεί», ένα «θέλω» κι ένα «γαμώτο»
Μια ελπίδα τυφλή που στ’ άπειρο δεν πιάνει τόπο
Για μια γεύση πικρή ή κάποιο όνειρο μπουρλότο
Να φέρει το ξημέρωμα νωρίς
Θα φορέσουμε όλοι μας τα σκούρα τα καλά μας να μας δεις
Θα ‘χουμε στη τσέπη φως
Ρυθμό να πάρει ο θυμός ακριβώς στην ευθεία της βολής