Καλωσήρθες στη μητρόπολη (Kalwshrthes sth mhtropolh)

Πριν να τελειώσει η γιορτή, πριν γίνουν ένα αλάτι
Και πληγή μαζί, ως εκεί το πάμε
Μετά σιωπή, μετά κινούμαστε στην περιστροφή
Μετά στενεύουν οι αποστάσεις μέχρι να μου πεις «φοβάμαι»
Είναι βράδια που δεν κατεβαίνουν τα βλέφαρα
Κάτι τα κρατάει ανοιχτά, μου λέει «στην έφερα»
Σαν σβούρα από την μια στην άλλη μεριά
Κι εκεί που λέω όλα καλά το ίδιο πάλι σε δυο δεύτερα
Έξω απ’ το παράθυρό μου μυρωδιά της υγρασίας
Και οι γνώριμοι εκείνοι ήχοι του δρόμου
Αυτοί του ασθενοφόρου, του σκουπιδιάρικου, των ΔΙΑΣ
Κι άλλων καθαρμάτων του νόμου
Όλα φυσικά σε σχήμα τετραγώνου και πάντα στη σωστή σειρά
Ανά τάξη κι ένα επίπεδο πιο χαμηλά
Κάθε διαμέρισμα κρατάει φυλακισμένα απωθημένα κρυφά
Και τόσους κόμπους που δεν φεύγουν με το χτένισμα

Καλωσήρθες στη μητρόπολη
Στην πόλη που ΄ναι μαγική μα και θεότρελη. Εδώ
Χιλιάδες άνθρωποι διάφανοι, όλοι τους απρόσιτοι
Τόσο καλά κλεισμένοι τρόφιμοι

Το εγώ είναι βιτρίνα, γι’ αυτό το δικό μου κατεβαίνει
Απότομα με το που δει το σήμα
Άσε το ποίημα περιμένω το σινιάλο
Να με παρασύρει σαν παλίρροια σαν κύμα
Ευθεία πάμε μα σε κύκλο, είναι παιχνίδι
Με το πιο καμένο σπίρτο κι έχει ρίσκο
Απέναντι περνάς όμως τα μάτια βλέπουν πίσω
Με ξέρω καλά μα δεν μπορώ να μ’ εξηγήσω

Ήρεμα, έτσι πρέπει να ‘σαι αφού είσαι το θήραμα
Αργά και σταθερά να βαδίζεις προς το ικρίωμα
Τα μεσάνυχτα γινόμαστε φαντάσματα
Στης πόλης των σκιών μονοδρόμους και περάσματα
Ψάχνω να βρω τον τρόπο, ψάχνω να βρω το κόλπο
Δίπλα μου να φέρω το ακατόρθωτο
Εδώ κρεμόμαστε από μια λεπτή κλωστή κι εσύ μου λες
Πως εξακολουθείς ακόμα να με βρίσκεις αδιόρθωτο
Δεν σου ταιριάζει το κλουβί σου είναι στενό
Κι ας ήταν με τον κάθε σου τραπεζικό λογαριασμό δώρο
Νταβατζιλίκι στις πουτάνες τις ανάγκες μας
Και πριν από κάθε έξοδο στην εθνική οδό
Η συμπεριφορά μου σαν την φορά μου πάνω κάτω
Μα εξαρτάται πάντα από τα πρωινά μου
Από τα βράδια τα γυμνά μου και τα βράδια που δεν βλέπω μπροστά μου
Μεθυσμένος απ’ της πόλης μου το άρωμα