Ανομία (Anomia)

1, 2 με λαμβάνεις; Που με βρίσκεις που με χάνεις εδώ
Να σαμποτάρω κυματομορφές
Μιλάν οι ματιές, περνάν οι ώρες κι ήδη νιώθω
Σαν να γράφω το χθες
Πάρτε πόδι αναμάρτητοι τον ξέρουμε καλά τον πετροπόλεμο
Ξέρουμε καλά το τι σημαίνει βία
Ν’ ανεβαίνουν οι παλμοί όσο σε ανεβάζουν όροφο
Όσο φλερτάρεις με του κόσμου την μανία
Είναι βαρύ το κλίμα, βροχή και έλεγχος
Έχει οπαδούς και στήνει γιορτή το έρεβος
Πάνω στα μέτρα γυρνώ, πάνω στα μέτρα μου ξεσπώ
Αφού δεν έχεις επαφή μένεις ανέπαφος
Στάχτη στον ουρανίσκο, πίκρα κι άχτι
Να ‘μαι στον κόσμο σας καριόληδες αγκάθι
Στο πιο πετυχημένο αποτέλεσμα
Μ’ ευλάβεια να προσπαθώ να γίνω βλάβη

Όλα γυρίζουν όλα κινούνται ακανόνιστα
Όλα στο χάος τρέφουν αδυναμία
Όλα έχουν οριστεί να μείνουνε αόριστα
Κι εγώ να βρίσκω ηδονή στην ανομία

Πετάω τα δάκρυα με σφεντόνα
Μήπως μαλάκα και συγκινηθείς απ’ την εικόνα
Ότι με κάνει να μισώ το ‘χω κρυψώνα
Και μίσησα αρκετά για να βγάλω τον χειμώνα
Ακούς; Δεν αντικρίζουμε ουρανό
Το βλέμμα σηκωμένο μα το πλάνο κενό
Λύκοι, αναμιγνύουμε ταχύτητα με φρίκη δια δύο
Στο τέλος ότι θέλει ας βγει

Τι στο διάολο πριν από λίγο είχα δυο χαρτιά λευκά
Τώρα μπροστά μου ένα γεμάτο
Τώρα ανυπόμονα θλιμμένο μου σαββάτο
Ποιανού την ανασφάλεια φοράς για καμουφλάζ;
Μου κόβουν τα φτερά μα βγάζω νέα
Γυμνός υπολογίζω τα μποφόρ στην προκυμαία
Ολόκληρος ο κόσμος καίγεται κι εγώ καυλώνω με την θέα
Ένα τσιγάρο στην υγειά μου ώσπου να πέσει η αυλαία
Κατηγορούνται τα όνειρά μας κι αναβάλλονται
Σαν τσακάλια στα πίσω θρανία που αποβάλλονται
Γίνονται ψίθυροι τα πιο μεγάλα λόγια που ακούγονται
Όταν ανθρώπινοι κύκλοι εφάπτονται
Κλινικές, ηλεκτροφόροι αδένες, εφορίες
Και με πινακίδες νέον φαγάδικα
Αυτή η πατρίδα σου μοιάζει με ζωγραφιά
Μα είναι φτηνή σαν προσφορά στα πρωινάδικα

Και που λες είμαστε σύνολα, σύνολα στιγμών, σύνολα σημείων
Σύνολα κυττάρων και συμπεριφορών, σύνολα χημικών αντιδράσεων, σύνολα ψηφίων
Είμαστε σύνολα λαθών, στοιβαγμένων επιλογών σε κέντρα αναμονής
Είμαστε σύνολα σχημάτων, σύνολα μαχών, γι’ αυτό το νου σου να ‘χεις μην αφαιρεθείς…