Ώσπου να χάσω το μέτρημα (Wspou na xasw to metrhma)

Ακόμα κι αν τα βήματά μου μοιάζουν άφθονα
Κινούμαι γύρω από τον κεντρικό μου άξονα
Πυξίδα μόνη να πατάν τα πόδια πάτωμα
Κι ας αποδειχθεί το μεγαλύτερό μου ελάττωμα

Είν’ από κείνα τα απογεύματα που δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω
Βλέπω την πόλη από τον πάτο αφού δεν έμαθα ποτέ μου να τα βρίσκω όλα πανέτοιμα στο πιάτο
Κι είν’ η σιγή που με τρομάζει γιατί σε μια στιγμή μπορεί να γίνει φυλακή που διατάζει
Να γίνει νόμος που σε θέλει θεατή που σ’ απειλεί για μια ζωή να ‘σαι στη μηχανή γρανάζι
Έχω καιρό να ονειρευτώ, άλλο τόσο παραπάνω να μου το παραδεχτώ
Άλλο τόσο να το γράψω, άλλο τόσο να το πω, άλλο τόσο πίσω από την ίδια μάσκα να κρυφτώ
Μ’ έχω πιάσει πολλές φορές να βιάζομαι, πάνω μου να πέφτω σαν γυαλί να κομματιάζομαι
Δε συμβιβάζομαι, δε συμβιβάζομαι. Πώς να πουληθώ δεν ξέρω καν να συσκευάζομαι
Πώς θα γαληνέψει ο καιρός; Πώς στην καταιγίδα να μείνω στεγνός;
Από τις κορυφές ακούγονται φωνές ακόμα «Δύναμη» μου λένε «ο πόνος είναι αδερφός»
Γεια χαρά σου σκέψη μου τσιγγάνα που όλο τα καταφέρνεις και με πείθεις για κοπάνα
Δεν είναι τυφλή η δικαιοσύνη, είναι ρουφιάνα. Τον τάσο ρώτα, την σανά και την ηριάννα

Ώσπου να χάσω το μέτρημα
Μετράω χτύπους, μετράω κι αίμα
Αυτό το άθροισμα μου δίνει πλεονέκτημα
Να μη χρωστάω την ζωή μου σε κανέναν

Είναι μακάβριο το έργο, θάνατο μυρίζει όπως μυρίζει και το κέντρο
Έχω πατρίδα το τσιμέντο κι όπου το πολύχρωμο το φόντο εγώ το βλέπω σκέτο
Εδώ που τ’ άδικο μοιάζει με ταλέντο και το ανθρώπινο δηλώνει φαλιμέντο
Ο φόβος κατευθύνεται προς το κρεσέντο όσο το ψέμα γίνεται θεσμός και ντοκουμέντο
Και παίρνει μορφή η βαρβαρότητα, καλύπτεται μ’ ονόματα να γίνει οντότητα
Δε λογαριάζει τάξη, γένος κι ιδιότητα, αρκεί να βρει σε κάποια να χωρέσει ανισότητα
Να βρει σύνορα να ‘χει να σε διχάσει, να βρει ένα κορμί κάπου μέσα του να φωλιάσει
Να μυριστεί κάπου του μίσους δηλητήριο κι αφού το καταπιεί πίσω στη γη να το ξεράσει
Είμαστε μισό μισό φωτιά με νερό, μεσάνυχτα με ξημερώματα, φιλιά με καπνό
Άνω κάτω στο δωμάτιο μυαλό, άνω κάτω τελεία δεν εξηγώ το τι θα πω
Κι έχω, έχω ακόμα τόσο δρόμο να διαβώ, έχω τόσους εφιάλτες να τους υπερασπιστώ
Κι από ανάγκη το ‘χω κάνει πιο σκοπό, όσο χτυπάν αυτοί τόσο να μετράω εγώ