Το Πιο Μακρύ Ταξίδι (To Pio Makry Taksidi)

Γράφοντας τον τέταρτο επίλογο
Στην ίδια Μεθυσμένη Πόλη κάνω κύκλους
Αυτόπτης Μάρτυρας σε πτώσεις
Μαύρες μέρες που μας πνίγανε μα φύγανε και πήρανε μαζί τους χτύπους

Είμαι απ’αυτούς που επιβιώσαν μέχρι τώρα
Που το Καρδιογράφημα τους, δεν έγινε ευθεία ακόμα
Για να χυθεί το ποτήρι, αρκεί μια σταγόνα
Μην τους κάνεις το χατίρι, σήκω πάνω και προχώρα

Με πυξίδα χαλασμένη, δίχως προσανατολισμό
Αδιάφορο γι’αυτούς που δεν έχουνε προορισμό
Πέφτω στα γόνατα και το χώμα φιλώ
Όχι το χώμα της πατρίδας μα του κόσμου που μπορώ και περπατώ

Και προσπαθώ ν’αντιληφθώ τα πάντα γύρω μου
Γιατί ίσως αύριο χαθώ μέσα στην πλάνη
Στη Χώρα του Ποτέ έψαξα να βρω το φίλο μου
Μα μου’πανε πως κάποιοι τον διώξαν απ’το λιμάνι

Κι έτσι έφυγα, ξεκίνησα το πιο μακρύ ταξίδι μου
Βρήκα το κίνητρο μου κι ας έχουν περάσει χρόνια
Έχω το λόγο μου γι’ασπίδα μου κι ας βρίσκομαι Στο Στόχαστρο
Σε ψάχνω κάθε μέρα όσο αντέχουν τα πνευμόνια

Και Καθώς Κυλάνε Οι Μέρες γυρίζω γη κι ουρανό
Έχω τάξει στον εαυτό μου πως μια μέρα θα σε βρω
Σου’πα Πάρε Με Από 'δω, εγώ Δεν Ανήκω Πουθενά
Τι κι αν δεν το’μαθε κανείς, εσύ με έσωσες ξανά

Και τότε στο υποσχέθηκα, είπα πως θα σε βρω
Πες Μου Πού Χάνεσαι, θέλω μαζί σου να χαθώ κι εγώ
Μα όλα μάταια, όπου κι αν ψάξω, άδειο μένει το βλέμμα μου
Τι ανόητος, δεν ήσουν πουθενά, ήσουνα μέσα μου...