Κλείνοντας Πόρτα Πίσω Μoυ (Kleinontas Porta Piso Mou)

Όταν στο σπίτι σου κάνει πιο πολύ κρύο απ’ό,τι έξω, υπάρχει πρόβλημα
Στον ίδιο μου το χώρο ξένη οντότητα
Μικρός, βιαζόμουνα να διώξω από πάνω μου την παιδικότητα
Τώρα, ανοίγω την πόρτα σαν τον κλέφτη

Και μπαίνω μες στο δωμάτιο που έπαιζα παιδί
Τότε που το κεφάλι μου ήτανε ήσυχο τα βράδια
Ήξερα πως η μαμά και ο μπαμπάς θα’ναι εκεί
Τώρα δεν έχω ούτε τη σκιά μου όταν πέφτουν σκοτάδια

Τσακωμένος με τον ύπνο προ πολλού
Όταν έρχεται η ώρα και δεν είσαι κοντά μου, κάτι παθαίνω
Σαν την πρώτη φορά που μ’έπιασε κρίση πανικού
Τσαλακωμένος μες στο μπάνιο να νομίζω ότι πεθαίνω

«Θα σου σπάσουνε τ’αρχίδια στη δουλειά, πέσε κοιμήσου.»
Λες και νοιάστηκες ποτέ για όλα αυτά, άντε γαμήσου
Μ’αφήνεις όταν σε χρειάζομαι ,ξυπνάς όταν δεν πρέπει
Συντονίσου ή βγες από μένα κι εξαφανίσου

Η καθημερινότητα πλέον νωθρή και βαρετή, αυτό βλέπω στη φάτσα μου κάθε πρωί
Καφέ σε πλαστικό, τρέχω για το αστικό
Άλλο ένα πρωινό σπαστικό όσο στο γραφείο σπας την κο
Σαν κλασικό ελληνικό αφεντικό

Κι αυθεντικό, στ’αλήθεια
Δεν είναι αυτό που βγάζει μάτια από τη λάμψη μα αυτό που τους γεννάει τη σπίθα
Είναι η σκέψη σου πως κι αν όλα χαθούν, πάντα θα υπάρχει η ελπίδα
Ένα χαμόγελο, το μέρος που δεν πήγα ποτέ

Κι είμαι καλά αδερφέ
Τόσο καλά ώστε να ξέρω πως δε θα σε πω αδερφό μου ποτέ
Έφτυσα αίμα μ’όσους μας συνέδεε σχέση εξ’αίματος
Κι όσα δεν πρόλαβα να τους πω, τα’πε η άκρη του βλέμματος

Κλείνοντας πόρτα πίσω μου
Φεύγω όπως μπήκα κρατώντας στα δυο μου χέρια το παιδί που’χα σκοτώσει
Κι ορκίστηκα μέχρι να δω τη δύση μου
Ν’αποτυπώνω την ψυχή του στο χαρτί ελπίζοντας πως θα με σώσει

Ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα με σώσει

20Α8

Καταραμμένος