Αλυσίδες (Alysides)

Σήμερα είδα τον πιο σκοτεινό εφιάλτη
Δεμένος με αλυσίδες, με σέρνανε προς τον Άδη
Μάτια πρησμένα, τριγύρω παιδιά δολοφονημένα
Μπροστά και πίσω μου μονάχα στάχτη

Σκοτάδι, μια φωνή στ’αυτί μου ψιθύρισε
«Κράτα κεφάλι κάτω, μην κοιτάς και μη μιλάς.»
Ανάθεμα, σκέφτηκα, πού στο διάολο βρίσκομαι;
«Εδώ που ανήκεις, είσαι ένας από μας»

Πονούσα, τα βήματα μου βαριά
Αλλά προχωρούσα, εξάλλου δεν είχα επιλογή
Θα τους χτυπούσα, στ’ορκίζομαι
Μα ήμουν δεμένος, «Είσαι ένας από μας, ένας καταραμένος.»

Ξάφνου εμφανίστηκαν μορφές, με κοιτούσαν με μάτια κόκκινα
Και μου’πανε εδώ να σταματήσω
Προσπάθησα να τους μιλήσω αλλά μάταια
Πλησίασαν αργά και με διέταξαν να σιωπήσω

«Εδώ είναι η κόλαση.» μου είπαν
«Δε σκέφτεσαι, δεν κοιτάς, δε μιλάς αν δε σε προστάξουμε εμείς
Όσο είσαι πάνω είναι θέμα επιλογής
Μα όταν έρθεις εδώ κάτω να’σαι σίγουρος δε θ’ακουσει κανείς

Να πας στους ανθρώπους να πεις αυτά που είδες
Ο χρόνος τους τελειώνει, πλησιάζουν οι αλυσίδες αν δε δράσουνε
Η Κόλαση θα’ρθει στον κόσμο τους
Ο χρόνος τους τελειώνει, πλησιάζουν οι αλυσίδες αν ξεχάσουνε...»

Κι αφότου ξύπνησα από τον εφιάλτη
Δεν είχα αλυσίδες πια, δεν ήμουνα στον Άδη μα
Τα μάτια μου πρησμένα, τριγύρω παιδιά δολοφονημένα
Μπροστά και πίσω μου μονάχα στάχτη

Κι αφότου ξύπνησα από τον εφιάλτη
Δεν είχα αλυσίδες πια, δεν ήμουνα στον Άδη μα
Τα μάτια μου πρησμένα, τριγύρω παιδιά δολοφονημένα
Μπροστά και πίσω μου μονάχα στάχτη