Παιδιά Καταραμένα (Paidia Kataramena)

Πεταμένα σκουπίδια έξω από κάδους
Πεταμένα μυαλά, χωμένα στα κάτεργα
Νεκρά πλάσματα, πολύ πριν μπουν σε τάφους
Περιφέρονται σα ζόμπι στης Αθήνας τα χαλάσματα

Τους είπες αποβράσματα, τους κοίταξες στραβά
Τους μισείς μα φοβάσαι να τους κοιτάξεις μες στ’αστικά
Έχουν πλάκα όλοι αυτοί οι μικροαστοί τελικά
Μέχρι να σκεφτείς πως καθένας τους έχει ή θα κάνει παιδιά

Και τα ταΐζει με σκατά από μικρά, τους στρώνει δρόμους
Αφαιρεί την κριτική σκέψη υποδεικνύοντας νόμους τυφλά
Τους επιβάλλει μια σάπια προσωπικότητα
Την ίδια που του’δωσε η προηγούμενη γενιά

Χειρουργεία στα μυαλά των παιδιών μέσα στα σχολεία
Στα διαλείμματα, οι εσωστρεφείς δέχονται βία αβίαστα
«Παιδιά είναι, αφήστε τα» δήλωσε ο διευθυντής
Το ίδιο βράδυ, όσα διάβαζε του φαίνονταν απίστευτα

Ο πιτσιρίκος αυτοκτόνησε
Τον βρήκαν κρεμασμένο στην κουζίνα και δίπλα του ένα σημείωμα
«Συγγνώμη που δεν είχα το κουράγιο να μιλήσω
Γίνε εσύ η φωνή μου γιατί η επόμενη θα σβήσει σύντομα.»

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουνε, παιδιά καταραμένα

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουν, σαν εμένα, σαν εσένα

Όλα έχουν κάποια αιτία, κανένας δε γεννιέται
Όλοι γίνονται με βάση το σπίτι και την παιδεία
Οι αποστάσεις μικρές από την αθωότητα στη βία
Κι αν σου στρίψει μία, τότε θα χτυπήσεις επί τρία

Βράδια κρύα στο πλατύσκαλο, χαζεύω τη μιζέρια τους
Βλέπω ζωές να καταστρέφονται μέσα στα χέρια τους
Ποτέ δεν ήταν δίπλα τα δήθεν αδέρφια τους
Στην πρώτη στραβή βάλαν όλοι την ουρά στα σκέλια τους

Δεν είναι να εμπιστεύεσαι αν θες όρθιος να στέκεσαι
Πορεύεσαι με σένα και με σένα αντιστέκεσαι
Το σώμα σου ασπίδα και το μυαλό σου πυξίδα
Να γιατρεύεις πληγές αντί να’σαι αυτός που κρατάει τη λεπίδα

Μάταια ψάχνεις θησαυρούς μες στα σκουπίδια
Όλα ίδια, απρόσεκτες κομπίνες και παιχνίδια
Η απληστία γεννάει οφθαλμαπάτες
Δεν υπάρχουνε θησαυροί μες στα σκουπίδια

Μάταια ψάχνεις θησαυρούς μες στα σκουπίδια
Όλα ίδια, απρόσεκτες κομπίνες και παιχνίδια
Η απληστία γεννάει οφθαλμαπάτες
Εμείς είμαστε ο θησαυρός μες στα σκουπίδια

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουνε, παιδιά καταραμένα

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουν, σαν εμένα, σαν εσένα

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουνε, παιδιά καταραμένα

Ζούμε με τ’όπλο στον κρόταφο από τη γέννα
Παιδιά σε σώματα φυλακισμένα
Παιδιά που φτύνουν αίμα κάθε μέρα για όσα έχουνε
Παιδιά που αναγκάστηκαν ν’αντέχουν, σαν εμένα, σαν εσένα