Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Ana Moura
Estou na estrada p'ra onde eu já não quero ir
No escritório esta tarde foi tudo p'ra me deprimir
A buzina apressada de um carro que me quer passar
Na portagem um rosto indiferente diz-me para pagar
Rumo ao sul, sem amor, devagar
O meu sonho faz-se ao mar
Seu amor rumo ao sul
O meu céu perdeu o azul
Volto as costas às luzes brilhantes da cidade mãe
Sou sombra impiedosa do apego a quem já não se tem
Sei que ao fim desta estrada há uma casa que suponho ter
E a vontade indomável que teima em me querer perder
Jestem w drodze stamtąd, gdzie już nie chcę iść
Dziś w biurze wszystko sprzysięgło się, żeby mnie zdeprymować
Niecierpliwy klakson samochodu, który próbuje mnie wyprzedzić
Obojętna twarz z budce karze mi zapłacić [za przejazd]
Biorę kurs na południe, bez miłości, powoli
Mój sen rusza w morze
Bez miłości, biorę kurs na południe
Moje niebo utraciło błękit
Odwracam się plecami do błyszczących świateł rodzimego miasta
Jestem bezlitosnym cieniem przywiązania, którego już się nie czuje
Wiem, że na końcu tej drogi jest dom, który, jak sądzę, posiadam
I nieposkromione pragnienie, które uparcie chce mnie zgubić