Nie wierzę ludziom w nic

[1 VERSE]
Robię filmy jak Rocco Siffredi, robię filmy jak Tarantino
Sam nie wiem już po co idziemy, skoro wszystkie drogi prowadzą donikąd
Mój pociąg do ludzi się wykoleił, przez to już nigdy nie zaufam szynom
I kurwa mi powiedz jak być przy nadziei tu, gdzie duże brzuchy się w ogóle nie liczą?
Naginamy rzeczywistość, żeby nam życie przeleciało gładziej
Nasze relacje nie pachną jak Dior, a każdy tu wtyka nos w nie swoją sprawę
Jak być normalnym człowiekiem nie powie Ci człowiek żaden
Jak dbać o kobietę, której jesteś pewien? To proste, wystarczy być obok niej zawsze
Zabrać na kolację co drugi dzień, chyba, że trafi się suka
Co chce tylko bucha w płuca, a potem skuta znów szuka fiuta po klubach
Myśli to nie dymek z komiksu, szkoda, że nie są czytelne, na szczęście
Nie mam zdolności czytania z umysłu, lecz wystarczy mi jedno Twoje spojrzenie
Zmieniłem się na tej przestrzeni lat, chociaż mnie nie ma na feat'cie, to fakt
Stary charakter zawsze przemija, dlatego stawiam te życie pod znak zapytania
To co czuję mimo bólu wstawiam w nawias
Próbowałem całą płytę się wygadać dla Was, ale coś mi nie pozwala wyjąć zdania z gardła
Nawet kiedy się otwieram to mam zatrzask, nie poznaję siebie tutaj od tak dawna
Lałem wodę, żeby zaowocowało, nie widziałem dziury w całym, chciałem tylko tego bajgla
Uczucia znane tak dobrze umarły gdzieś we mnie na filofobię
Wolę obserwować, a Ty nawet nie wiesz jakie to uciążliwie chore

[HOOK /x2]
Nie wierzę ludziom w nic
Nie wierzę ludziom w nic
Sobie bym również nie wierzył
A znam się od kiedy pamiętam
Nie wierzę ludziom w nic
Nie wierzę ludziom w nic