Το Βράδυ Εκείνο Έβρεχε Κρύσταλλα (To Vradi Ekeino Evrexe Krystalla)

[Verse 1]
Είσαι το άλλο μου μισό, μα το 'χες στον νου σου αυτό από πριν
Άρα αντί να μου πεις ένα αντίο, πες μου απλά «εις το επανιδείν»
Και γύρνα στον δικαστή να πεις πως είμαι αθώος
Πες στους ενόρκους πως για 'σένα δεν είμαι κανείς ώστε να μην
Με καταδικάσουν σαν φταίχτη, την πλάτη σου μη μου γυρνάς
Κι άμα σ' αγγίξουν ετούτες οι λέξεις μου κάποια στιγμή, γύρνα πίσω
Γιατί όταν λείπεις δε γυρνά ούτε η Γη, άναψε κεριά να σβήσω φώτα
Στα φωτεινά αληθινά δεν αγαπά κανείς
Δεν ξέρω το νωρίς, πάντα αντιδρώ αργά
Και γράφω για το πριν, φοβάμαι το μετά
Σπάει το γυαλί ξανά
Κι απ' τα ματόκλαδά μου αίμα δακρύζω σαν κάθε άλλη φορά
Που δε λέω πολλές κουβέντες και κάθε στίχος μου γράφει σιωπές
Έτσι κηδεύουν πάντα οι παιδικές ψυχές χαμένους έρωτες
Και νιώθω σαν να πέθανες κι ας ξέρω πως είσαι ακόμα εκεί
Κι ας ίσως σε πετύχω στον δρόμο ένα πικρό πρωί

[Pre-Chorus]
Γιατί δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν κάποτε
Κι αυτόν τον άνθρωπο θ' αγαπάω πάντοτε
Ένα λουλούδι για τα λόγια που δεν είπαμε
Τα ακουστικά που τότε μοιραστήκαμε (λένε)

[Chorus]
Κι άμα απόψε πέθαινα θα 'μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ' τα τείχη του Παραδείσου
Σαν το Βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου 'λεγες:
«Πες μου, τι περιμένουν από 'μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;»
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δε φοράω γιατί το άρωμά σου έχει μείνει

[Verse 2]
Και ξέρω, θα πεις πως αυτό το κομμάτι είναι ακόμα μια υπερβολή
Πως τα Κρύσταλλα ήταν βροχή και πως αυτά που 'χες πει δε θυμάσαι
«Στο μεθύσι», μου λες, «κάθε ατάκα του ανθρώπου ακούγεται ρομαντική
Κι είναι η καρδιά του ποιητή, κι όχι η ζωή του που λέει "γράψε"»
Κι εγώ σου λέω «Μονάχα στο σπίτι μου αν έρθεις κουβέντες μη λες για σκοινί
Γιατί ακόμα και τώρα απ' τα λόγια σου κρέμομαι, δεν έπαψα ούτε στιγμή
Κι ας είσαι τόσο πεζή, κι ας με πληγώνει πολύ τούτη η ωμή
Τομή, επάνω στον καρδιακό μου μυ, δε λέω "μη"
Κι αν θες να ξέρεις, μεθυσμένη κλαις σαν να 'σαι παιδί
Γιατί από μικρή σε πείσαν οι άλλοι ότι δεν είσαι ρομαντική
Κι όταν μέσα σου δακρύζει, αυτό το κορίτσι ο ουρανός βρέχει γυαλί
Για να ανταγωνιστεί την ομορφιά που έχεις στο δάκρυ
Αλλά μη μου λες εσύ τι κάνουν οι ρομαντικοί όταν μεθάνε
Γιατί πάλιωσε το αστείο σαν κρασί
Μα δε γελάμε
Κι επίτρεψέ μου να σε θεωρώ νεκρή κι ίσως όταν φύγω σε βρω εκεί, εκεί που πάμε»

[Pre-Chorus]
Γιατί δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν κάποτε
Κι αυτόν τον άνθρωπο θ' αγαπάω πάντοτε
Ένα λουλούδι για τα λόγια που δεν είπαμε
Τα ακουστικά που τότε μοιραστήκαμε (λένε)

[Chorus]
Κι άμα απόψε πέθαινα θα 'μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ' τα τείχη του Παραδείσου
Σαν το Βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου 'λεγες:
«Πες μου, τι περιμένουν από 'μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;»
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δε φοράω γιατί το άρωμά σου έχει μείνει

[Chorus]
Κι άμα απόψε πέθαινα θα 'μουν μαζί σου
Κοπάνα έξω απ' τα τείχη του Παραδείσου
Σαν το Βράδυ στη στάση εκείνο που έβρεχε κρύσταλλα
Και μεθυσμένη μου 'λεγες:
«Πες μου, τι περιμένουν από 'μας όλοι εκείνοι
Να γίνουμε στου κόσμου αυτού το καμίνι;»
Και σε έκρυβα στο μπουφάν μου
Που πια δε φοράω γιατί το άρωμά σου έχει μείνει