Εκείνη Δε Μεθούσε, Έσβηνε τη Δίψα Απλά (Ekeini De Methouse, Esvine ti Dipsa Apla)

[Intro]
Μοιάζει χλωμό, πες μου, το νιώθεις όπως το νιώθω κι εγώ;
Είναι τα μάτια μου χαμένα στων ματιών σου τον βυθό
Και ας πνιγώ, χαλάλι, δεν ψάχνω να κρατηθώ
Δεν βλέπω όνειρα, για δεν κοιμάμαι, απλά λιποθυμώ

[Verse 1]
Και πληγώνεται αυτός που αγαπάει
Γιατί πληρώνει των αλλων τα λάθη μια ζωή
Πιστεύω πως άσπρη μέρα δε θα φανεί
Και ότι μπορεί στραβά να πάει θα μου πάει
Αρχικά, και για να τα 'χω και μ' εμένα καλά
Παραδέχομαι πριν πω ότιδηποτε πως συχνά
Βάζω τα χέρια μου και βγάζω τα μάτια μου μόνος
Και δεν έχει αλλάξει τίποτα κι αυτήν τη φορά
Μα πες μου εγώ κι εκείνη πώς περίμενα να λήξει
Φταίει που προτιμώ την αυτοκαταστροφή από την πλήξη
Φταίει που προτιμώ από την ηρεμία μου τη θλίψη
Για να ξεκινήσει η ποίηση να μιλήσει
Δε με μισούσε πες της, απλώς με αγαπούσε μισά
Ποτέ δεν ηταν δικιά μου στα φωτεινά
Άρα πώς να ναι δικιά μου παντοτινά, πόσα όνειρα παιδικά
Πεθαίνουν βίαια σ' άχαρα πρωινά σαν κι αυτά;
Πες της θα 'μουν εδώ, θα 'μουν ανάσα σε πνιγμό
Θα 'κανα ότι περναει από το χέρι μου
Για να μην παθει κανένα κακό, μα αιμοραγώ
Και φτύνω το αίμα φωνάζοντας (σώσε με), γι' αυτό σε
Τοσες λίγες σελίδες ψάχνω για να τη βρω
Γιατί έχει μείνει ένα παραμύθι μισό
Κι επικίνδυνα χαμηλό επίπεδο σεροτονίνης στο μυαλό
Και μια μνήμη από 'κείνη ένα φθινοπωρο ψυχρο στη λίμνη που πεθαίνουν οι κύκνοι

[Bridge]
Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε την δίψα απλά, γι' αυτό

[Chorus]
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου από το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στο λαιμό της την πέρασε

[Verse 2]
«Να 'σαι χαρούμενος» μου 'πε «και να γελάς»
Έτσι γέλασα ειρωνικά και της είπα «Ευχαριστώ, πως δεν το σκέφτηκα;»
Αν θα μιλήσουμε ξανά με ρωτά
Και σιωπώ γιατί δεν το 'χω με τα τυπικά και τα ψεύτικα
Δε θέλω άλλα λόγια για 'μας με το μαχαίρι της στην πλάτη
Μιά λέει πως δε μ' αγαπάει, μιά κάθεται σιωπηρή
Κλείνω τις πόρτες του παλιού μας σχολείου καθώς δακρύζω
Και τον έρωτα σφραγίζω μια για πάντα εκεί
Να μου θυμίζει πως πονούσα κι ήθελα να κάνω τα πάντα
Για να σβήσει λίγο η θλίψη από τα κεχριμπαρένια της μάτια
Να της μιλάω ώσπου να φύγει το σκοτάδι της ή έστω
Να 'μαι στο πλάι της για όσο αντέξω
Μα αυτή δενμου 'δωσε ποτέ λιγο από το φως της μέρας
Γιατί είναι κάτι σαν αέρας και κάθε αγκαλιά που μ' έσφιγγε μ' έδιωχνε
Ήταν τα χείλη της το χείλος του γκρεμού
Κι ιδιος πόνος που κοντά της μ' έφερνε μ' έσπρωχνε
Καυτές ανάσες ζουν εδώ σαν φαντάσματα
Ιδρώτας που έγραψε ποιήματα στα σκεπάσματα
Κι οσες φορές και να το πω, θα το ξεχνάω
Τα καστανά μάτια κάνουν τα πιο καλά ξεγελάσματα

[Bridge]
Tο βράδυ εκείνο που ο ουρανος έβρεχε κρύσταλλα
Ήταν το βράδυ που εκείνη μ' έκανε θρύψαλα
Είχα γεμίσει το ποτήρι της με όνειρα
Μα εκείνη δε μεθούσε, έσβηνε την δίψα απλά, γι' αυτό

[Chorus]
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου από το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στο λαιμό της την πέρασε

[Chorus]
Όταν της πεις πως με κέρδισε
Πριν τις φορέσουνε τις δάφνες στο τέρμα
Δύο σφηνάκια ηττοπάθειας από 'μένα
Στείλ' της και πες «Ο χαμένος τα κέρασε»
Την καρδιά μου από το στήθος αφαίρεσε
Χωρις να στάξει ούτε σταγόνα από αίμα
Χωρίς να σπάσει το μαχαίρι το δέρμα
Και μεταγιόν στο λαιμό της την πέρασε

[Outro]
Δες πώς της πάει
Δες πώς της πάει
Δες πώς της πάει
Δες πώς της πάει