Ο μεγαλύτερός μου φόβος (O megaliteros mou fovos)

[Intro: Solmeister]
Κάτω απ' το κρεβάτι μου ζει μια φωνή που λέει
Πες μου τι φοβάσαι
Πες μου τι φοβάσαι
Πες μου τι
Κάτω απ' το κρεβάτι μου ζει μια φωνή που λέει
Πες μου τι φοβάσαι
Πες μου τι φοβάσαι
Πες μου τι φοβάσαι

[Verse 1: Yoda Priest]
Φοβάμαι πως ειμαι ρηχός, όλα αυτα που έγραφα μικρός
Γράφω τώρα, ίδιο μυαλό άλλος κορμός
Μουτζουρωμενο δέρμα και ο σταυρός με πλησιάζει σιωπηλός
Και μου ζητάει να φορέσω τα καρφιά επανειλημμένα
Όμως δεν είμαι δυνατός, φοβάμαι πως ο φόβος μου είναι απλώς
Η γεύση που έδωσα στο φως, είμαι τεμπέλης
Και μικρός για καλλιτεχνης, διαρκώς
Στα χέρια άλλης ερωμένης νομίζω νιώθω φθηνός
Μα φοβάμαι πως δε με ενοχλεί στα αλήθεια
Φοβάμαι πως δημιούργησα την Τροία
Για να δικαιολογήσω την αρπάχτη με την Ελένη
Θυμωμένη θα με κοίταζε αν είχε κάτι εκτός απ' το σώμα της να προσφέρει
Δήμο φοβάμαι πως για κάθε τι που μου 'χες πει είχες δίκιο
Είναι δύσκολο να ωριμάσεις κάτω από τον Ήλιο
Η ζωή θέλει βροχές (ναι)
Κι ως γονείς πάντα φροντιζατε να μη βραχώ ούτε λίγο
Έχω έναν κύκλο και για 'κείνον θα πετύχω, φοβάμαι ν' αποτύχω
Γι' αυτό και δε σε εκτίμησα όσο έπρεπε, μικρή μου
Φοβάμαι πως δεν ξέρω από αγάπες
Η ζωή μου είναι δύο ρόδες που γυρίζουν προς τα πίσω
Βλέπεις σε κάτι καλύτερο ελπίζω
Κι ας φοβάμαι παλιά το κυνηγήσω
Φοβάμαι να νιώσω κοινός για αυτό ο εγωισμός μου
Δημιουργεί τον οίστρο που παρακινεί να γράψω άλλον έναν στίχο

[Verse 2: Solmeister]
Φοβάμαι πως, δε με κατάλαβε κανείς, από όταν ήμουνα μικρός
Ένιωθα τόσο ημιτελης, βαθύς σαν τον ωκεανό
Και διάφανος σαν το νερό μπορούσες μέσα μου να δεις
Αν έχω κρύψει στο βυθό τις ανασφάλειες μιας ζωης
Γιατί κρατούσα μυστικό το πόσο ονειροπολώ
Το πόσο εύκολο είναι το να πληγωθω
Το πόσο δύσκολο είναι να σ' εμπιστευτώ
Το πόσο έπαιζα με την ευαισθησία μου κρυφτό
Και να σου πω φοβάμαι πως για να με νιώσεις σ' αυτό
Πρέπει να σε κάψω στην ίδια φωτιά που τότε κάηκα κι εγω
Φοβάμαι πως τέτοιο κακό δε θα μπορούσα να σ' το κάνω
Κι ας το άξιζες παραπάνω, δεν το θεωρώ σωστό
Γυρνώ κι επαναλαμβάνω λάθη για να εμπνευστώ
Γιατί έτσι γράφτηκαν τα πάντα σε μια σελίδα χέρσα
Φύτρωσα ένα σύμπαν με τον στίχο μου
Ένα χάρτινο βασίλειο για τα παιδιά να κρύβονται μέσα

[Chorus: Solmeister]
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με συγχωρέσουν
Οι αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ
Και οι μεγάλοι μου έχουν πεί τους φόβους τους καταπιέζουν
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με συγχωρέσουν
Οι αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ
Μα παραμείναμε παιδιά που απλά σταμάτησαν να παίζουν

[Verse 3: Yoda Priest]
Φοβάμαι πως δεν ξέρω τίποτα, έχω χαθεί στα κύματα ενώ μπορώ καλά να κολυμπήσω
Τον πνιγμό φοβάμαι, ακούς; Το γνωρίζω
Κι ας έχω κάνει ό,τι περνά από το χέρι μου για να τον συναντήσω
Μάνα, λυγίζω, μην κοιτάς, είμαι καλό παιδί νομίζω
Τι κι αν είναι υπαίτιος φθοράς;
Τι κι αν σου πήρα πάλι λεφτά απ' την τσάντα για να γίνω
Ό,τι κι αν ζήσω, όσο έχω χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς
Μάνα φοβάμαι πως οι μοίρες με κοιτάνε στα κλεφτα όταν κοιμάμαι
Και γελανε, λένε «κοίτα τον είναι αδύνατον
Πώς να το παραδεχτεί ότι τον κρατάνε πίσω τα θέλω των αδύναμων»
Οι νικητές δεν έχουν φόβους για αυτό χάνω το μυαλό μου
Στην προσπάθεια μου να γνωρίσω κόσμους
Ίσως εν τέλει δε μου πάνε, Αλέξη
Καλύτερα γελάνε μόνο όσοι δε γελάνε
Γι' αυτό κρατά μια πισινή
Πως να εμπιστευτείς τους άλλους αν ο Γιόντα έχει δώσει στο χαρτί όλες του τις αδυναμίες
Φοβάμαι οι ουσίες έχουν σβήσει την όρεξη που είχα για δημιουργιες
Ελα να κλείσουμε το θίασο, πες τους πως φοβάσαι τον αντίπαλο
Κι ας τους να σκεφτούν τι εννοείς, δεν είναι δύσκολο
Δεν είσαι εσύ είσαι ένα σύνολο που η μοναξιά έκανε ηλίθιο

[Verse 4: Solmeister]
Φοβάμαι πως κάθε μου στίχος ίσως να 'ναι ο τελευταίος
Γιατί η έμπνευση με αφήνει όταν είμαι ευτυχισμένος
Και δεν ξέρω έως πότε θα έχω κότσια να μου ξύνω τις πληγές
Δε θα 'μαι για πάντα νέος επομένως
Γράφω τις πιο ωμές αλήθειες όσο έχω ακόμα χρόνο
Και ματώνω κάθε φόβο που με πνιγεί από παιδί
Για όσους με έχουν νιώσει μόνο
Για όσους κάναν το μελάνι μου λίμνη κάθε δαίμονάς τους μέσα να πνιγεί
Φοβάμαι όμως ακόμα πως όταν πεθαίνουμε
Δεν πάμε κάπου απλά σβήνουν τα φώτα στη σκηνή
Και το μαγαζί αδειάζει, και δεν ξέρω αν με τρομάζει πιο πολύ
Το τελευταίο μου τραγούδι ή ένα που δεν είχα πει
Το ονόμαζα «Φοβάμαι» κι ήταν δύο συγχορδίες
Που ξεκίναγε με μι, μα σταμάταγε εκεί
Γιατί πάντα με σταμάταγαν τα «μη»
Γιατί πάντα τη στιγμή που έπρεπε να φωνάξω δεν είχα πυγμή

[Chorus: Solmeister]
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με συγχωρέσουν
Οι αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ
Και οι μεγάλοι μου έχουν πεί τους φόβους τους καταπιέζουν
Κρατά μου το χέρι γιατί οι τύψεις μου δε λένε να με συγχωρέσουν
Οι αισθήσεις σε μπερδεύουν, μεγαλώσαμε πολύ
Μα παραμείναμε παιδιά που απλά σταμάτησαν να παίζουν