Ο Πρίγκιπας του Παρασκηνίου (O Prigkipas tou Paraskiniou)

[Verse 1]
Κι είμαι μόνος στο σκοτάδι βράδυ, πέμπτο γαμημένο live, σερί παρασκήνια
Αναρωτιέμαι αν έχω κάτι σαν την έμπνευση που είχα για τα κομμάτια που θα πω σήμερα πια
Τίποτα πια κι ήπια μια μπύρα που η γέύση που έχω στο στόμα μου
Από το πώς νιώθω την κάνει να μοιάζει γλυκιά, τίποτα, τίποτα πια
Κι έτσι σκόνη στις καρέκλες χορεύει
Σαν το κορίτσι που ποτέ μου δε χόρεψα
Κι είναι μια μπότα απο ντραμς ξεχασμένη εδώ γεμάτη με τρύπες κι εγώ
Παρατηρώ καθώς παραλυρώ
Τ' άψυχα αυτά αντικείμενα που μου θυμίζουν πως το
Πιο δύσκολο κοινό για να ικανοποιήσω πάντα θα 'μαι εγώ
Κλοτσάω την μπύρα που έχω στο πάτωμα, πείτε «Solmeister», γαμώτο
Αυτό το ψευδώνυμο το είχε διαλέξει για εμένα ο έφηβος που δεν είμαι πια
Πείτε «Solmeister», γαμώτο για 'κείνον και, πούστηδες, πείτε το πιο δυνατά
Το παρελθόν μου δεν είναι κοντά και για να το ακούσει θέλει καρδιά
Για τα γαμημένα 16 κεριά σε μια τούρτα σαν όλες τις άλλες
Γι' αυτά τα φιλιά που δεν πήρα ανάσα να δώσω σε κορίτσια που δεν ξέρω πια
Πείτε «Solmeister», γαμώτο, γιατί 'κείνο ποτέ του δε σήμαινε τίποτα πλέον
Για κάποιους σημαίνει ματώνω, πλέον σημαίνει δεν είμαι καλά

[Chorus]
Δεν πιστεύω σ' εμένα ακόμα
Ενώ έξω ακούω μιά ατμόσφαιρα νίκης
Γιατί οι τύψεις μου λένε «Εδώ, μαζί μας ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια
Ενώ έξω ακούω μιά ατμοσφαιρα νίκης
Γιατί η σκόνη μου λέει «Εδώ, μαζί μου ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»

[Verse 2]
Και με πονάν στην καρδιά οι γραμμές μου, γι' αυτό τα δίνω όλα (δίνω
Όλα)
Πονάν οι γραμμές μου (πονάν οι γραμμές μου), σου το όρκισα στις σπασμένες χορδές μου
Γίναν τραγούδια οι ενοχές μου
Γίναν συνθηματα τα δεκαξι μου
Τα συναισθήματα ψυχογραφήματα
Πώς σκατά θες να χωρέσουνε πες μου
Πώς σκατά θες να χορέψουνε πες μου, όσοι δε μάθανε τούτα τα βήματα
Όσοι ξυπολήτοι δεν περπατήσανε πάνω σε θράυσματα πώς γράφουν άσματα;
Πώς μου μιλάνε για πόνο και τραύματα;
Και πώς κοιτάνε το κοινό τους κατάματα;
Δεν το κατάλαβα γι' αυτό λέω άλλα πια
Γι' αυτό, άμα ξέρεις, είναι όλα φαντάσματα

[Bridge]
Το δικό μου κοινό είναι δεν είναι κόλακες
Το δικό μου κοινό είναι βρυκόλακες
Το κοινό μας σημείο βρίσκετε στο
Γεγονός ότι μισούμε και οι δυό τον αγέραστο
Ο αιώνιος έφηβος
Αιώνια ανέτοιμος
Αιώνια έντιμος
Επαναστάτης αναίτιος

[Chorus]
Και δεν πιστεύω σ' εμένα ακόμα
Ενώ έξω ακούω μιά ατμόσφαιρα νίκης
Γιατί οι τύψεις μου λένε «Εδώ, μαζί μας ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια
Ενώ έξω ακούω μιά ατμοσφαιρα νίκης
Γιατί η σκόνη μου λέει «Εδώ, μαζί μου ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»

[Bridge]
Ο αιώνιος έφηβος
Αιώνια ανέτοιμος
Αιώνια έντιμος
Επαναστάτης αναίτιος
Ο αιώνιος έφηβος
Αιώνιος κίνδυνος
Αιώνιος όνειδος
Πεισματικά ακοινώνητος

[Chorus]
Και δεν πιστεύω σ' εμένα ακόμα
Ενώ έξω ακούω μιά ατμόσφαιρα νίκης
Γιατί οι τύψεις μου λένε «Εδώ, μαζί μας ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»
Και κοιτώ τα ραγισμένα πιατίνια
Ενώ έξω ακούω μιά ατμοσφαιρα νίκης
Γιατί η σκόνη μου λέει «Εδώ, μαζί μου ανήκεις
Είσαι ο πρίγκιπας της σκοτεινής αυτής αποθήκης»