Μέχρι να πιάσω πάτο (Mexri na piaso pato)

[Verse 1: Brando]
Γεννήθηκα εδώ και θα πεθάνω εδώ παρά τη θέλησή μου
Δεν κινήθηκα, κι ας φαίνεται πως περπατώ
Ούτε που μπορώ να θυμηθώ από τι ήθελα να κρυφτώ
Κι έχω τρέξει μέχρις εδώ- τον σταυρό μου δεν βαστώ
Πάντα τον φόρτωνα σε όσους έλεγα πως αγαπώ
Με κροκοδείλια δάκρυα τους ξεγελώ
Τόση φαιά ουσία σπαταλώ και αναζητώ τρόπους να γίνω βάρος ενώ είμαι μόνο εξήντα πέντε κιλά
Κι ίσως όλα αυτά τα ξεσπάσματα ομολογίας σού γλυκάνουν την καρδιά και με δεις πιο ευνοϊκά
Πάντα με πυροβολώ σε όργανα μη ζωτικά
Και ελπίζω να ξεγελαστείς και να με σώσεις απ' τα πιο σφοδρά πυρά
Καθαρίζω το τασάκι μου λίγο επιλεκτικά
Πετάω τις γόπες και αφήνω όλη τη στάχτη κρυφά
Σε θέλω δίπλα μου, γιατί δεν μπορώ από μακριά να βουτήξω το πρόσωπό σου εκεί μέσα μετά
Έχω τύψεις, πέντε πρόσωπα μα όχι πέντε μυαλά
Και μια κοπέλα που τα μάτια της μου λεν πως μ' αγαπά
Τα άλλα τα 'χασα όταν έπεσα σε λήθαργο κι άφησα τους δαίμονές μου να με εκπροσωπήσουν προσωρινά
Μία πόλη με χαρά και τόσα όνειρα παιδικά
Αλλά ανάθεμα χρωστώ σε όσους πιστέψανε σε εμένα
Να ξυπνήσω, να γυρίσω κι όλα να τα πάρω πίσω
Κρατώντας το σπαθί μου στο χέρι με τα έξι δάχτυλα

[Chorus: Brando]
Μέχρι να πιάσω πάτο γράφω για ό,τι αγάπησα
Για μία μάγισσα πουτάνα που λαχτάρησα
Μεγάλα λόγια που σκόρπισα, μ' αυτά πότισα τη πένα μου
Γέλα μου, μη μου πεις πως αδιαφόρησα
Μέχρι να πιάσω πάτο γράφω για ό,τι αγάπησα
Δεν κόβω πια επαφές, μα τη σάρκα με το στυλό
Κι είναι πολύ πιο οδυνηρό απ' τη λεπίδα
Μα δεν περιμένω να το καταλάβουν όσοι δεν ήρθαν εδώ

[Verse 2: Yoda Priest]
Κάθε στροφή, καταστροφή μου
Μαζί μου κανείς, μόνο εσύ κι η μουσική μου
Μες στο αυτί μου ζεις
Για αυτό σαν τον Van Gogh της εποχή μου θα κόψω το χέρι μου και θα σ' το στείλω να πειστείς
Αφελής, σαν εκείνους που πιστεύουν πως μπορείς να αλλάξεις εύκολα
Η μέδουσα μου βαραίνει τα βλέφαρα
Μα δεν μ' αφήνει να χαθώ μέσα στη λήθη μου
Μέχρι να λύσω κάθε πρόβλημα που έφτιαξα
Είμαι ηλίθιος, την απόσταση που έβαλα ο ίδιος στη μανούλα μου
Ήθελα να κλείσω καίγοντας τα ρουθούνια μου
Μητέρα, πούλα μου τα μάτια σου, να δω τη μούρη μου
Μπας και καταλάβω τι αξίζω
Ζυγίζω λίπος και ανασφάλεια
Δύο άρτια τραγούδια το πολύ κι ένα σωρό από μελάνια στο κορμί μου
Που έχω να μου θυμίζουν πως τα λάθη μας κοστίζουν, που όσα γίναν δεν γυρίζουν
Γράφω θέλοντας να δείξω πως ο έρωτας είναι παιχνίδι του μυαλού
Γι' αυτό παίξε με το λίγο που έχει μείνει
Γίνε το χέρι που εφαρμόζει στο δικό μου κι ό,τι γίνει, κανένας δεν μπορεί να κρίνει τρέχοντας
Ο μέλλοντας μυστήριο, κι όμως το σήμερα μ' αφήνει τρέμοντας, εθελοτυφλώ σαν γέροντας
Τόσο που ζωγραφίζεις κάθε μου μειονέκτημα, θα πω ότι φταίει η μπογιά
Κι έπειτα θα φύγω έχοντας τον νου μου καθαρό, τόσο μου κόβει
Πιστεύω πως όσοι εν αγαπήσαν είναι μόνοι
Κι αυτό με υποχρεώνει να γράφω ζεστά (ναι ναι)
Για να 'ρθει στα μέρη μου το χελιδόνι

[Chorus: Brando]
Μέχρι να πιάσω πάτο γράφω για ό,τι αγάπησα
Για μία μάγισσα πουτάνα που λαχτάρησα
Μεγάλα λόγια που σκόρπισα, μ' αυτά πότισα τη πένα μου
Γέλα μου, μη μου πεις πως αδιαφόρησα
Μέχρι να πιάσω πάτο γράφω για ό,τι αγάπησα
Δεν κόβω πια επαφές, μα τη σάρκα με το στυλό
Κι είναι πολύ πιο οδυνηρό απ' τη λεπίδα
Μα δεν περιμένω να το καταλάβουν όσοι δεν ήρθαν εδώ