08 (Κενό)

[Πινόκιο]
Ακούς τους αιρετικούς μικροαστούς
Βγάζουμε αφρούς απ’ το στόμα που φτύνει αυτά που δεν σ’ αρέσει ν’ ακούς
Ηρεμιστικά και αλκοόλ για κοινούς θνητούς σε κενούς καιρούς
Ξεφυσάμε όλη νύχτα καπνούς κι απωθημένα
Παράνοιες, ξεσπάσματα, παιδιά εγκλωβισμένα
Στα χαλάσματα αυτού που μας αφήσαν οι γονείς
Κάπου ανάμεσα στα όνειρα καλύτερης ζωής που ‘χαν για μένα
Και τα σπίτια που αγοράσανε με τόκο
Για να είμαστε ασφαλείς
(Έχεις τίποτα να πεις;)
Δεν είμαι εχθρός του κόσμου
Είμαι εραστής του φως μου
Προσπαθώ να του χαρίσω όλα αυτά
Που δεν του δίνει τώρα πια
Ο πλούσιος μαλάκας, που παντρεύτηκε
Απλά για τα λεφτά
Σας τραβάει η σιγουριά, αλλά
Τα μπερδεμένα παιδιά γαμάν’ καλύτερα
Και σίγουρα δεν είναι βαρετά
Είμαστε θύματα θυμάτων από θύματα
Όλοι είναι αθώοι μέχρι ν’ αποκτήσουν χρήματα
Και γνώση.Οι πρώτοι εκμεταλλεύονται
Οι δεύτεροι δεν τους έχουν σκοτώσει

[Anima]
Ξημέρωσε. Πήραμε αέρα
Καταφέραμε να κάνουμε ξανά τη νύχτα μέρα
Δεν ήταν θέμα λεπτών, δεν ήταν θέμα 10 κομματιών
Ήτανε θέμα χρόνων και αιώνων, αμήν
Όσα σου’παμε πριν, εν μέρει αποτινάξαμε
Άλλα τα φυλάξαμε βαθιά
Για να’χουν τα παιδιά φωτοβολίδες από σκότος
Σ’ όσους δίνουνε φως να απαντάνε με φωτιά
Για τα παιδιά που δε γουστάρουνε την κλάψα
Και αντικαθιστούν το κάθε δάκρυ τους με μπάτσα
Για τα παιδιά που θα σε κόψουν απ’τη φάτσα
Και θα γίνονται πιο μπάσταρδοι όσο τους λες για ράτσα
Είμαστε πάρα πολλοί γύρω και μέσα στο ΘουΔου
Τσακάλια κι εκτός του φουμπου
Πάντα απέναντι απ’ τα εκάστοτε αφεντικά
Οργανωνόμαστε σκληροπυρηνικά συλλογικά πια
Κι όλα αυτά, γιατί μέσα απ’τα κενά σου
Αναδύεται ο λόγος και δένει με το πάθος
Κι είναι λάθος να νομίζεις πως παρέμεινες άδειος
Γιατί πάντα στο τέλος φεύγεις γεμάτος. Πάντα