05 (Κενό)

[Λίνα]
Άλλη μια μέρα μείον
Άλλη μια μέρα γελοίων αστείων
Για να κρύψουμε το πρόβλημα
Άλλη μια μέρα αναμάσημα και κόλλημα συγγραφικό
Ψυχολογικά τίποτα το ιδιαίτερο
Ούτε αρνητικό, ούτε θετικό
Λίγο διάβασμα, λίγο κάπνισμα και λίγο χέσιμο
Όταν είμαι εδώ λείπουν οι φίλοι μου
Κι όταν είμαστε μαζί λείπω εγώ
Η κοπέλα που αγαπώ δεν είναι ικανή να με κρατήσει
Με άλλα μέσα πέρα απ’ το δέσιμο και το γαμήσι
Τα πράγματα είναι απλά
Ή κάθεσαι και το παλευεις
Ή κάθεσαι και πεθαίνεις σιγά σιγά
Αλλά μην περιμένεις και πολλά
Γιατί θα χαωθείς
Βρες τί θες και τί προοπτικές έχεις
Μετά τσέκαρε να δεις πόσο αντέχεις να τρέχεις για να το προλάβεις
Μην περιμένεις να καταλάβεις, δεν έχουμε χρόνο

Τον κλέψαν οι φασίστες
Την ώρα που τον παίζαμε μπροστά απ’ τον καθρέφτη
Η μόνη ελευθερία που μας παραχώρησαν οι καπιταλιστές
Κι αυτό για να μας γδύσουν
Πόσο γραφικός ακούγομαι; για πες
Είσαι απ’ αυτούς που είδαν φως και μπήκαν
Σκατά σ’ αυτούς που σου εγγυηθήκαν ότι εδώ μέσα περνάμε καλά
Η πόρτα δυστυχώς κλειδώνει απ’ έξω
Κι η ποίηση ποτέ δεν υπήρξε αντικλείδι
Η ποίηση είναι λοστός
Κι εγώ πολύ αδύναμος για να παραβιάσω την πόρτα
Γι’ αυτό τον κοπανάω στο κεφάλι σου
Κάτι πρέπει ν’ ανοίξω κι εγώ

[Πινόκιο]
Μεγάλωσες, μ’ ακόμα δεν κλείνεις τα φώτα
Όταν κοιμάσαι. Μεγάλωσες μ’ ακόμα φοβάσαι
Σκεπάζεσαι καλά το βράδυ ως το κεφάλι
Και σκέφτεσαι τί λένε για σένα οι άλλοι
Αύριο ξυπνάς χαράματα. Κοιτάς κατάματα
Τα πράματα. Σηκώνεσαι. Βάζεις τα κλάματα
Ρίχνεις νερό στα μούτρα. Βάζεις νερό στην κούπα
2 καφέ, 2 ζάχαρη και ανακάτεμα στα γρήγορα
Δεν έχεις τίποτα και η TV τα ίδια
Ανοίγεις το pc αλλά κι εκεί αρχίδια
Καλημέρα! Τί κρίμα, που όλοι λείπουν απ’ το σπίτι
Ωραία η μοναξιά τα πρωινά, μα κάτι λείπει
«Περίμενε μωρό μου λίγο κι όλα θα φτιάξουν.»
Μα είμαι 19 μαμά κι ακόμα τίποτα
Γράφουμε ποιήματα, που όλα τους μοιάζουν
Γράφουμε ποιήματα, που το κουράζουν
Τί σκατά είν’ όλ’ αυτά πρωί-πρωί;
Έχω να πάω στη σχολή
«Πού ‘ν’ τα τσιγάρα μου;»
Κλειδιά, ακουστικά, λεφτά, τη βαρεμάρα μου
Ταυτότητα, κλειδιά ξανά. Kλείνω την πόρτα
Η στάση τίγκα. Γεμάτο λεωφορείο. Κενό κεφάλι
Κι ενώ οι άλλοι κοιτάνε, κενοί μου φαίνονται πάλι
Και τους λυπάμαι και τους φοβάμαι
Και δεν μιλάμε απλά κοιτιόμαστε
Έτσι για 10 λεπτά μέχρι να φτάσουμε
Θ’ αναρρωτιόμαστε αν μεταξύ μας μοιάζουμε
Και θα τρομάζουμε στην σκέψη πως «μπορεί
Κάποιος απ’ όλους αυτούς να ‘μαι κι εγώ στην τελική.»
Αυτό είναι όλο. Οι ίδιες σκέψεις
Οι ίδιες λέξεις, το ίδιο άγχος να τρέξεις
Σ’ ένα λεπτό θα’ ναι δω το μετρό κι αυτό γεμάτο
Το ίδιο πράγμα πάνω κάτω, δε γαμιέται;

[Anima]
Επιστροφή. Μία ζωή με θυμάμαι να γυρνάω από κάπου
Λάθος στροφή
Όχι, αποκλείεται, ο οδηγός δεν αποκλίνει απ’τη διαδρομή
Εδώ και χρόνια η ίδια γραμμή
Το μόνο πράγμα που έχω κοινό με τους κοινούς θνητούς του είδους είναι ότι βολεύτηκα στο σίσυφο
Κι αυτό που ώρες ώρες με κάνει ένα με το πλήθος είναι που δε βρίσκω τίποτα πλέον στο σούρουπο
Μια ιριδίζουσα γραμμή πορτοκαλί
Κάπου στον αχανή ορίζοντα, μέχρι εκεί
Και έπειτα το βράδυ, που πάντοτε αργεί
Όταν το θες και λείπει όποτε θες να δεις το πρόσωπο αυτού που’στε μαζί
Και να γιατί γυρνάω στο σπίτι μου
Δεν έχω λόγο να τα βάλω με την τύχη μου
Ήταν εκεί όταν την ήθελα κι απούσα μεσ’τα πλαίσια
Ίσως γι αυτό να νιώθω απαίσια
Και θα μου πεις τουλάχιστον ακόμα νιώθω
Είμαι παιδί νώθο που, ενώ οθώ τον εαυτό μου προς τον κρότο
Βρίσκομαι σε νηνεμία, διαρκώς σε ησυχία
Κι αισθάνομαι αμήχανα μ’αυτήν την ειρωνεία
Ίσως να βγω να πάρω αέρα
Να πιω κανά ποτό με τη γνωστή παρέα, ωραία ιδέα!
Λέω να πάρω άλλο στενό έτσι γι’αλλαγή
Και να που φτάνω κι είναι όλοι εκεί (σιγά μη μ’έστηναν)
Να μην ξεχάσω να ερωτευτώ και σήμερα
Κάποια κοπέλα, που θα αρκεστεί στο πείραγμα
Κι άλλη προσπάθεια νεκρανάστασης μιας παλιάς μου αγάπης
Που χάνεται όταν έρχομαι κοντά της
Φεύγω. Ίσα που προλαβαίνω
Δε θυμάμαι αν είπα κάτι και με περάσανε για βλαμμένο
Βαριά τα βλέφαρα πάλι και καλημέρα
Ταίζω σπόρους μία γη που είναι στέρφα