04 (Κενό)

[Λίνα]
Ρε παιδί μου..
-κοίτα-
Εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά
Για την ζωή, τους ανθρώπους, τα πολιτικά, τα βιβλία
Και άλλα τέτοια
Όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα
Να ζήσουμε συναρπαστικά
Να κάνουμε άγριο σεξ
Και να γελάμε με τ’ ανθρωπάκια
Λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς
Να σου πουλάω μούρη
Αλλά να μην ψαρώνεις
Και να με γειώνεις με μια ατάκα του τύπου:
“Χέσε μας ρε μωρό μου
Σε ξέρω καλύτερα κι απ’ την παλάμη μου.”
Να καθόμαστε στο κρεβάτι τα μεσημέρια
Εσύ να κοιμάσαι πάνω στο στήθος μου
Κι εγώ να διαβάζω τα δικά μου
Να πίνουμε καφέ και να παίζουμε τάβλι σε κάποιο μπαλκόνι
Με θέα άλλα μπαλκόνια
Που αράζουν γέροι που περιμένουν στωικά να ‘ρθει η ώρα τους
Κάποιο μεσημέρι κάποιου καλοκαιριού
Τότε που η ζέστη λιώνει τους δείκτες των ρολογιών
Και οι ώρες περνάνε απαρατήρητες
Αλλά ρε γαμώτο
Ήτανε λάθος το timing
Κι εγώ είχα τα δικά μου
Κι η μετεφηβεία σου δεν βοηθούσε καθόλου
Και μάλλον δεν είμαστε και όσο ενδιαφέροντες νομίζουμε
Εν τέλει
Κι ίσως θα ‘πρεπε να συμβιβαστούμε μ’ αυτό
Ίσως κι όλες οι σχέσεις να ‘ναι έτσι
Άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο
Ίσως να κάνουνε κι όλα τον κύκλο τους
Και -χαίρω πολύ- πρέπει να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει
Και βάσει αυτής να πορεύομαι

Μα να..
Είναι αυτή η περίεργη σχέση μου με το τέλος
Οποιοδήποτε τέλος
Που ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω
Θες να “συνεχίσουμε να τα λέμε” παρόλ’ αυτά
Κάποια στιγμή
Καλά θα δούμε
ΥΓ. Το μέρος που χαιρετηθήκαμε για πρώτη φορά
Έτυχε να είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό
Που χαιρετηθήκαμε την τελευταία
Ένας πεζόδρομος έξω από έναν σταθμό του ηλεκτρικού
Να που ζήσαμε κι εμείς
-οι χλιαροί- κάτι
Που να θυμίζει ταινία!

[Πινόκιο]
Δεν ακούω κανένα beat παρολ’ αυτά νιώθω περισσότερο mc απο ποτέ
Οι δυνατότεροι στίχοι δεν έχουν ανάγκη υποβοηθήματα για ν’ ακουστούν σκληροί
Το σκυλί που μπορεί να σκοτώσει κάποια στιγμή είναι το περισσότερο φοβισμένο
Κάνε μου την χάρη να με θεωρείς πεθαμένο
Για να ‘χω λόγους ν’ αναστηθώ
Βρες μου ένα σκοπό και θα κάνω το αντίθετο
Βρες μου ένα επίθετο για καθετί ουσιαστικό
Ψάχνω κάτι κοινό με τον εαυτό μου, μπας και μπορέσουμε να τα βρούμε
Ψάχνω κάτι απ’ τον εαυτό μου στο κοινό μπας και μπορέσουν να με ακούνε
20 χρόνια προσπαθώ να μ’ εμπιστευτώ, αλλά πάντα μου παίζω πουστιά
Τι σε ζαλίζω και σένα με τα ενοχικά μου σύνδρομα
Θα ‘πρεπε να κοιμόμουνα απ’ την στιγμή που τα λεγόμενα μου δεν παρουσιάζουν κοινωνικό ενδιαφέρον
Ή έστω θα ‘πρεπε να μου απάνταγε η γκόμενα
Ερωτεύτηκα το κενό γιατί μέσα του μπορώ και χωράω
Μέσω αυτού προχωράω και πάω όλο και πιο κοντά στο διάολο τις νύχτες
Για να επιστρέψω την μέρα με περισσότερη όρεξη
Όσο μεγαλύτερη πίεση τόσο μεγαλύτερη εκτόνωση
Όσο περισσότερη ποίηση τόσο πιο βαθιά απομόνωση
Όσο περισσότερα παλαμάκια τόσο λιγότερη κατανόηση
Όσο περισσότερη θλίψη τόσο μεγαλύτερη απόλαυση