02 (Κενό)

[Πινόκιο]
Σου χρωστάω έναν χορό, μα δυστυχώς εγώ ταγκό
Ποτέ δεν έμαθα. Ακόμα κοπανιέμαι στον ρυθμό
Ακόμα δεν μπορώ να πιάσω βήμα. Κοίτα με!
Οι κινήσεις μου θυμίζουνε κοπέλες, που περάσανε και φύγανε
Τα πόδια μου τρεκλίζουνε
Και ντρέπομαι. Φοβάμαι
Εδώ, όσοι δεν ξέρουν να χορεύουν, δε χωράνε
Ακόμα αδυνατώ να ερωτευτώ και να δεθώ
Αλλά για σήμερα και μόνο θα χωθώ μες στο χορό
Σου το χρωστάω!
Λυπάμαι που την έκανα
Μα ξέρεις πως αν έμενα θα πέθαινα μωρό μου
Σήμερα χορεύω να καλύψω το κενό μου
Θυμήθηκα που μου ‘λεγες πως χάνω τον καιρό μου
Θυμήθηκα που χάναμε τα χρόνια μας μαζί
Σ’ αγαπάω!
Πιάσε με απ’ τον ώμο δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω
Κοίτα γύρω σου
Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που χορεύουν μας κοιτάνε
Ζηλεύουνε, που είμαστε εραστές κι αυτοί «ζευγάρια» καταντήσαν’
Τους λυπάμαι
Μπορεί και να ζηλεύω. Δεν θυμάμαι
(Δεν θυμάμαι) Έχει σημασία;
Αυτοί ζητούν ασφάλεια, εμείς ελευθερία
Η ελευθερία προϋποθέτει μοναξιά
Μα η μοναξιά δεν μου καλύπτει τα κενά
Αλλά απ’ την άλλη αν χορεύω κάθε μέρα δημιουργούνται άλλα κενά
Και να ξεφύγω είναι αργά
Με συνεπήρε ο χορός και τ’ άρωμα σου
Όλη μου η ζωή ένα ταγκό –εκτός ρυθμού-
Ν’ ακολουθώ τα βήματά σου
Πρέπει να φύγω
Φοβάμαι πως για λίγο σε συνήθισα
Νομίζω προτιμώ
Κάθε που νιώθουμε κενό
Να βρισκόμαστε εδώ που όλοι γιορτάζουν
Να χορεύουμε ταγκό και να γελάμε με τις φάτσες τους!
Και να γελάμε ενώ οι χαρούμενοι θα πλήττουν
Τέτοιες μέρες οι εραστές παίρνουν εκδίκηση
Για την μοναξιά τους
Κανείς απ’ αυτούς δεν απολαμβάνει αυτόν το χορό
Όπως εμείς
Έλα για μια τελευταία στροφή
Πριν φύγω
Αντίο

[Anima]
Άκου, άκου το τέμπο!
Είναι ο χορός που μου χρωστάς, χωρίς αυτόν εγώ δε φεύγω
Είναι που δε μιλώ πολύ
Μα έτσι κι αλλιώς δεν αρκούν οι λέξεις ένα συναίσθημα να εκφραστεί
Μεσολαβούν τόσα νοήματα
Μα γεφυρώνεται το χάσμα όταν ακολουθείς τα βήματα
Ένα σου άγγιγμα αρκεί
Είναι το χάδι που μπορεί να πει πιο πολλά από ένα φιλί
Και δε μιλάμε, ούτε κοιτιόμαστε πια
Στο δωμάτιο τα φώτα είναι κλειστά
Κι αν έχει νόημα να βλέπουμε όνειρα
Είναι γιατί ψάχνουμε πυγολαμπίδες παίζοντας τυφλόμυγα
Κι αν συνεχίζεις στο σκοτάδι να χορεύεις
Είναι γιατί δεν έμαθες να τρέχεις
Είναι γιατί οι ανηφόρες σε κουράζουν
Γιατί μου μοιάζουν, γιατί σου μοιάζουν
Κοφτές ανάσες, βαριά τα πόδια και αφήνομαι
Αφέσου, θα σε πιάσω σου τ’ορκίζομαι
Κι αν τύχει καταλάθος να ξεφύγω απ’το ρυθμό μην πεις κακία
Θα έχουμε ακόμα μια ευκαιρία...

[Λίνα]
Σε περιμένουνε
Τους ακούω να χειροκροτάνε
Βγες απ’ το καμαρίνι γρήγορα
Οι θεατές διψάνε για αίμα
Κι είναι περισσότερο υποκριτές απ’ τους ηθοποιούς
Σου ‘πα να φύγουμε κι εσύ με ρώταγες για πόσο
Μα ο έρωτας καμία σχέση δεν έχει μ’ ερωτήσεις
Ούτε μετριέται σε μέρες και μήνες
Όσοι κρατούν πισινές δεν είναι ερωτευμένοι
Κι όποιος ονειρεύεται να ξεφύγει
Οφείλει πρώτα να ξυπνήσει
Μα εσύ κοιμάσαι ακόμα
Και προτιμάς το σανίδι απ’ την ζωή
Λες κι έχουν καμία διαφορά
Πέραν της υποχρέωσης να υπακούς τον μαλάκα τον σκηνοθέτη
Αυτοσχεδίασε για να σωθείς
Αγνόησε τα εύσημα των ηλιθίων
Και τα παλαμάκια τους
Τί ξέρουν μωρέ κι αυτοί από θέατρο;