00 (Κενό)

[Λίνα]
Εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία
Νικοτίνη, καφές και γυναίκες καυτές που δεν δίνουνε μία
Οι δικοί μου έχουν φρικάρει κι εγώ στην γωνία
Δε δίνω την πρέπουσα σημασία
Αφού η ιστορία επαναλαμβάνεται
Η στιγμή που περνάει δε χάνεται
Μας κυνηγάει!
Τα παράσιτα στο ραδιόφωνο ακούγονται σαν παλαμάκια
Υποκλίνομαι στο κοινό μου
Θέλω να σε δω
Κάθε φορά που μιλάμε απομακρύνομαι και λίγο ακόμα
Θα ‘πρεπε να ‘σουν εδώ
Που κάθε μας πρόταση τελειώνει με κόμμα

[Πινόκιο]
Τί μου συμβαίνει;
Ύπνος δεν με παίρνει
Για κάποιον λόγο αγωνιούσα, μα τον ξέχασα
Τώρα μου ‘μειν’ η αγωνία
Κι έτσι απλά κάθε φοβία μου ξεπέρασα
Ηρεμία!
Καμία όρεξη
Καμία απόλαυση εδώ στην απομόνωση, καμία
Πρόποση δεν πρόκειται να γίνει
Που να υπόσχεται καλύτερες μέρες
Απλά θα πιω όσο κρασί μου ‘χει απομείνει
Δεν νιώθω τίποτα...
Ή μάλλον όχι
Νιώθω ένα τίποτα, που τίποτα δεν νιώθει
Ένα κενό που με στοιχειώνει απο μικρό
Αλλόκοτο συναίσθημα
Πού να σου εξηγώ;
Κάθε παιδί κάτι παθαίνει
Κάθε απόγευμα σε κάθε Κυριακή

Ε, κάτι τέτοιο, πάνω-κάτω, μ’ ενοχλεί
Καταλαβαίνεις;
Σταμάτα να επιμένεις
Δεν εξηγώ
Δεν εξηγείται
Απλά κενό
Θα βρούμε λύση
Και αν δεν βρούμε θα ξεχάσουμε το πρόβλημα
Απλά κενό
Απλά κενό...

[Anima]
Μη με ρωτάς τί εννοώ
Κι αν το εννοώ
Απλά κενό. (Βάλε να πιω)
Απλά κενό
Μαύρο εξώφυλλο, άσπρες σελίδες, γκρίζο τοπίο
Για μας τους δύο
Πες μου, αν είδες κάπου το παράθυρο
Θέλω ν’ανασάνω μα δεν έχει φρέσκο αέρα εδώ
Δεν είμαι εντάξει, μα όλα σε τάξη
Έχω το μόνιμο συναίσθημα, πως κάτι έχω ξεχάσει
Σου λέω δεν έχει φάση πια
Ν’ αρκούμαι στην ελπίδα ότι ό,τι νιώθω θα περάσει
Κάτι μου λείπει· δεν είναι λίγοι
Αυτοί που νιώθουνε μ’εμάς την ίδια φρίκη
Τί να σου πω; Ένα κενό
Κάτι ανάμεσα σ’αυτό
Που λένε οι άνθρωποι συχνά χαρά και λύπη
Αν είναι έτσι η νιρβάνα που μας τάξανε
Δεν έχουν πλάκα τα παιχνίδια που αγοράσαμε
Τα βαριέμαι κι αναρωτιέμαι
Αν όσα λέω τα εννοώ
Ή αν τα λέω έτσι για να’χουμε να λέμε
Το παράθυρο κλειστό εδώ και χρόνια
Εδώ το κάθε δευτερόλεπτο μοιάζει με ώρα
Θα πάρω φόρα· το εννοώ
Θα πάρω φόρα και θα πέσω στο κενό
Κι έτσι όπως πέφτω, κάποια στιγμή
Θα δω εκείνη την Ιθάκη που’χες πει
Και πριν τελειώσει η πτώση θα γελάσω
Γιατί μέσα απ’τα κενά μου βρήκα όσα ήθελα να φτάσω...