01 (Κενό)

[Intro: Λίνα]
“Απενεργοποιήστε την συνομιλία”
Και δεν είναι ότι βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια
Είναι πως βαρέθηκα τους ίδιους και τους ίδιους
Ερωτεύομαι για να ξεφύγω απ’ την μοναξιά
Μα η σκέψη ότι θα ερωτευτώ ξανά
Μου υπενθυμίζει πως είμαι μόνος
Η ποίηση δεν ψάχνει λύσεις
Ανέκαθεν έψαχνε, έβρισκε και συντηρούσε αδιέξοδα
Κανείς μεγάλος ποιητής δεν είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις
Οι πιο αυτοκαταστροφικοί ποιητές
Παντρεύτηκαν, πάχυναν
Κάναν παιδιά, δημιουργήσανε κοινωνικό κύκλο
Κουτσομπόλεψαν, νοικοκυρευτήκαν
Και πεθάναν απο γηρατειά
Φοβάμαι να πεθάνω
Αλλά πιο πολύ φοβάμαι να ζήσω όπως θέλετε να ζω
Κάπου το πήγαινα όμως
Αναρωτιέμαι αν τα ποίηματά μου
Φαίνονται στους αμύητους το ίδιο ωραία
Όσο φαίνεται σε μένα μια οποιαδήποτε όμορφη ζωγραφιά
Όταν πέρα απ’ την αισθητική
Ανακατεύεται το συγκεκριμένο
Τα πράγματα περιπλέκονται κάπως
Γι’ αυτό θεωρώ και τους ζωγράφους
“Ποιητές χωρίς αρχίδια”
Σε είδα στον ύπνο μου τις προάλλες
Και χθες άκουσα ένα τραγούδι που μου θύμισε εσένα
Σκέφτηκα να σου το στείλω
Αλλά τελικά το μετάνιωσα
Όχι για να μην ρίξω τα μούτρα μου
Μα για να μην “ρίξω” το τραγούδι
Να
Εδώ το πήγαινα
Που αλλού;

[Verse: Πινόκιο]
Είμαι η πιο ανασφαλής πουτάνα, αγάπες μου!
Κάντε μου έρωτα ένας-ένας ή και όλοι μαζί, δεν έχει σημασία
Αρκεί να ‘μαι το μόνο αντικείμενο του πόθου μες στο δωμάτιο
Κάνει κρύο εδώ μέσα!
Αγκαλιάστε με, γαμώ την παναγία σας
Σήμερα είμαι πεντακάθαρος
Κοιτάχτε τι όμορφα που ‘χω ντυθεί
Γράφω και ποιήματα και μουσική
Πως μπορεί κάποιος να μην μ’ αγαπάει;
Είμαι ωραίο παιδί, δεν είμαι;
Ας μην είμαι ο καλύτερος, δεν με πειράζει
Μόνο πες μου ότι έχω κάτι ξεχωριστό
Δεν αντέχω άλλο ανταγωνισμό
Λίγη αποδοχή ζήτησα
Απλή κι αθώα αποδοχή, και ως εκεί
Μ’ απασχολεί κι η πολιτική
Κι είμαι ανήσυχος μέχρι εκεί που με παίρνει
Είμαι κενός στ’ αλήθεια, μα δεν στο λέω
Αν καταλάβεις πως μοιάζουμε τελικά μπορεί και να με παρατήσεις
Σκληροπυρηνικά ρομαντικός γιατί η ελπίδα είναι γοητευτική
Και το μόνο τίμημα για να μ’ αγαπήσεις
Ελπίζω να μην σε κούρασα
Είσαι ακόμα εκεί;
Σ’ αγαπάω. Εσύ;

[Verse 2: Anima]
Έχω και σήμερα έναν κόμπο στο στομάχι
Τρέμουν τα χέρια, πονάνε τα μάτια μου
Ήμουν εδώ όλη τη νύχτα και φοβάμαι
Πως ήπια μονορούφι να ξεχάσω τα λάθη μου
Ήσουν κι εσύ εδώ, μα δεν ήπιες γουλιά απ’ το ποτό
Μονάχα γέλαγες, συνέχεια έλεγες πως δεν περίμενες
Να βλέπεις κουτσό να κάνει οκτάρια ποτέ των ποτών, να ’μαι λοιπόν!
Και σε θαύμαζα και σε θαυμάζω
Εδώ μπροστά μου αρτιμελής στέκεσαι και κοιτάζω
Το είδωλο, που βλέπω στο καθρέφτη αν και θαμπό
Τ’ αγαπώ, (σε μισώ), τ’ αγαπώ, (σε μισώ)
Είμαι αφελής όταν νομίζω πως οφείλω να φύγω από το κάδρο
Αν κι αμφιβάλλω αν με ωφελεί να μένουνε οι φελλοί
Όταν γύρω μου υπάρχουνε για πρότυπα ένα σωρό φαλλοί
Και στην εικόνα παραδίνομαι εν τέλει
Κάνε με τον κούκλο η κούκλα να με θέλει
Τώρα για το κοινό, παίζουμε κουτσό!
Και θα το ερωτευτώ, αρκεί να μ’ αγαπά λίγο κι αυτό